Tijdens een bezoek aan Nepal waren wij weer eens te gast op een receptie. Dit keer ter ere van het bezoek van een beroemde oncoloog uit India. Hij had een vooraanstaande Nepalees, die wij tot onze vrienden mogen rekenen, geopereerd aan prostaatkanker. Het was zo’n typisch Nepalese receptie die voor ons wel interessant is omdat je dan veel artsen leert kennen die dan als het nodig is weer iets voor onze kinderen kunnen doen. Tijdens die bijeenkomst werd afgesproken dat wij onze beroemde arts de volgende morgen mee zouden nemen om de Monkey Tempel in Kathmandu te bezoeken. Dat moet je dan doen als het net licht wordt, want dan zie je de stad ontwaken en boven op de berg houden de buddhistische monniken hun ochtendritueel en zingen de Hindu’s hun religieuze gebeden. Heel indrukwekkend overigens. De Monkey Temple ligt hoog boven Kathamandu en je moet een paar honderd steile traptreden beklimmen om boven te komen.
Onze arts is midden 40 en ziet er redelijk fit uit. Hij heeft die afstandelijkheid en zekere mate van arrogantie over zich die je bij artsen veel aantreft. We begonnen aan onze klim naar boven; een hele kluif. Maar boven aangekomen, valt onze arts flauw en is helemaal van de wereld. Ja, en wat moet je dan. We hebben hem een medical treatment gegeven en na korte tijd was hij er weer helemaal boven op. En het was ineens een ander mens geworden. We waren dicht bij elkaar gekomen, en we waren ineens vrienden.
En juist dat gevoel van verbondenheid kwam ineens weer naar boven toen we elkaar een jaar later heel onverwacht in een restaurant tegen kwamen. Een geweldige hartelijkheid kwam naar mij toe. En het maakte mij blij. Hij was nu naar Nepal gekomen omdat hij eregast was bij het verschijnen van een boek over “positive thinking”, dat door onze wederzijdse vriend was geschreven. Het was weer zo’n eindeloze Nepalese bijeenkomst waar volgens mij de gasten alleen voor het buffet komen. Maar het was ook weer interessant, want hoewel ik urenlang in de zaal zat om de veelal ellenlange toespraken, veelal in het Nepalees, aan te horen, gaf het me toch een inspirerend gevoel. En met name de toespraak van mijn vriend de oncoloog zette mij weer aan het denken. Zijn verhaal over wat mensen voor elkaar kunnen betekenen. Zijn verhaal over ons.
Ik krijg overigens korting en een royal treatment in India, als ik ooit aan mijn prostaat behandeld zou moeten worden. Over positive thinking.
Peter Tersteeg
peter@tersteeg.biz
Onze arts is midden 40 en ziet er redelijk fit uit. Hij heeft die afstandelijkheid en zekere mate van arrogantie over zich die je bij artsen veel aantreft. We begonnen aan onze klim naar boven; een hele kluif. Maar boven aangekomen, valt onze arts flauw en is helemaal van de wereld. Ja, en wat moet je dan. We hebben hem een medical treatment gegeven en na korte tijd was hij er weer helemaal boven op. En het was ineens een ander mens geworden. We waren dicht bij elkaar gekomen, en we waren ineens vrienden.
En juist dat gevoel van verbondenheid kwam ineens weer naar boven toen we elkaar een jaar later heel onverwacht in een restaurant tegen kwamen. Een geweldige hartelijkheid kwam naar mij toe. En het maakte mij blij. Hij was nu naar Nepal gekomen omdat hij eregast was bij het verschijnen van een boek over “positive thinking”, dat door onze wederzijdse vriend was geschreven. Het was weer zo’n eindeloze Nepalese bijeenkomst waar volgens mij de gasten alleen voor het buffet komen. Maar het was ook weer interessant, want hoewel ik urenlang in de zaal zat om de veelal ellenlange toespraken, veelal in het Nepalees, aan te horen, gaf het me toch een inspirerend gevoel. En met name de toespraak van mijn vriend de oncoloog zette mij weer aan het denken. Zijn verhaal over wat mensen voor elkaar kunnen betekenen. Zijn verhaal over ons.
Ik krijg overigens korting en een royal treatment in India, als ik ooit aan mijn prostaat behandeld zou moeten worden. Over positive thinking.
Peter Tersteeg
peter@tersteeg.biz
