Vergeten kinderen

Juiste in deze dagen realiseer je je dat de plaats waar je geboren bent voor een groot deel bepalend is voor het verloop van je verdere leven. Het leven is goed voor ons. Zo goed dat we het niet meer beseffen. We komen al vele jaren in Nepal en hebben ons het lot van kansarme kinderen aangetrokken. Een mooie opdracht. Maar heel confronterend. Een recent bezoekje aan een aantal gehandicapte kinderen in hun thuissituatie is heftig. Schrijnende situaties waarbij je uit alle macht probeert om je emoties opzij te zetten. Foto’s zeggen meer dan woorden en met schaamte hebben we dit vastgelegd.

Wat kun je doen wanneer je ziet dat een gehandicapt kindje in een bamboekooi opgesloten zit? Wat mag je denken als een baby met het Down-syndroom continue in een donker hok moet verblijven? Vergeten kinderen van Nepal waar men nog steeds niet begrijpt dat ook zij recht hebben op een toekomst.

 Ook al probeer je vaak om je westerse ogen te sluiten om deze cultuur te begrijpen kan je voor dergelijke omstandigheden toch even geen begrip meer opbrengen. Ouders zijn onwetend en niemand doet iets. Maar, er moet toch iemand voor de rechten van deze kinderen opkomen ! 

Kindjes in kooien, kinderen zoekend in vuilnishopen, werkend als slaaf bij rijke families en steengroeves. Kinderen vaak verkocht voor een fles whisky of enkele roepies, zwervend op straat of zittend met hoopvolle ogen bij de afvalverwerking. Kinderen die met hun moeder mee de gevangenis in moeten. Voor die kinderen doen we iets. Vergeten kinderen, gebruikt en misbruikt.

 Je moet met je onmacht leren omgaan maar ergens slaat dan weer die vonk over: er is weer een nieuw project geboren. 

Ook voor deze kinderen is de inzet van onze kennis en energie belangrijk. Daartoe hebben we Stichting Noble House Nepal opgericht. Met heel weinig kun je voor deze kinderen heel veel bereiken en betekenen.

 Getting to wow ! Voor deze vergeten kinderen van Nepal. Ook zij verdienen onze steun en aandacht ! Niet alleen financieel maar ook door het doneren van kennis. Kijkt u eens naar http://bit.ly/aUFZzI

Peter Tersteeg

Kilometerheffing

Soms snap ik het allemaal niet meer zo goed, hoewel ik toch niet het idee heb dat dat aan mij ligt. Mijn mening is in deze niet zo verschrikkelijk interessant, maar laten we voor de aardigheid eens kijken naar het geklungel rond rekening rijden. Waarom moeten we minimaal honderden miljoenen investeren in hardware om te kunnen meten hoeveel kilometer iemand met zijn automobiel waar en wanneer rijdt. Vervolgens moet al die informatie verwerkt worden om maandelijks te kunnen worden omgezet in rekeningen. Rekeningen die maandelijks gecontroleerd, betaald en wederom gecontroleerd moeten worden. Je zou denken, een prachtig werkgelegenheidsproject. Heel vroeger hielden we daar nog het Amsterdam Rijnkanaal aan over, maar nu alleen maar administratieve rompslomp en nietsnutterij. En als er iets niet klopt aan de rekening, moet er weer een hele batterij ambtenaren klaarstaan om alle bezwaren te behandelen. Hoe verzin je het !

En dan de fiscaliteit rond de kilometerheffing. Het zou voor de burger budgettair neutraal zijn. Ik kan het me niet voorstellen. Er moeten immers weer allerhande trucs gevonden worden om de provincies en gemeentes te compenseren voor het verlies aan inkomsten als de houderschapsbelasting wordt afgeschaft. Misschien moeten de burgers die nooit een auto hebben gehad nu ook gaan meecompenseren. En hoe zit het met het afbouwen van de BPM. Als je een dure auto, met dus een hoog BPM bedrag, zou willen nemen heb je bij afschaffing meer voordeel dan bij een goedkopere auto. De kilometerheffing is echter gelijk voor beide auto’s. En what about benzine, diesel of gas. Allemaal dezelfde kilometerheffing ? En geldt de kilometerheffing ook voor motoren ?

En dan hebben we het nog niet eens over het privacy aspect. Over privacy kun je van alles zeggen. De overheid heeft de privacy tussen de burgers onderling goed geregeld, maar de privacy met de overheid is een ander verhaal. Niks privacy bijvoorbeeld als je met je koffertje op Schiphol aankomt. Om te voorkomen dat je een paar T-shirts of een fake horloge “binnensmokkelt” wordt de privacy geschonden.

En het kan allemaal zo eenvoudig. Als we dan al vinden dat er iets aan het milieu moet gebeuren, waarom verhogen we de benzineprijs dan niet. Heel simpel en heel recht toe recht aan. Dan betaalt iedereen die een auto gebruikt gelijkelijk mee. Ook buitenlandse automobilisten. Maar misschien heeft zo’n simpele aanpak wel te veel directe consequenties voor het koopkrachtplaatje. U weet wel, zo’n schitterend economisch model waar de overheid zich achter kan verschuilen.

Hoe dan ook, ik snap het even niet.

Peter Tersteeg

Human chemistry ?

...human chemistry equals mystery and this is the source of all beauty....


Enkele jaren geleden schreef ik als voorwoord van het jaarverslag van mijn bedrijf over human chemistry. Daarin stelde ik dat human chemistry mede bepalend is voor het succes van ondernemingen. 


Maar hoe zit dat nu in je persoonlijke leven ? Wanneer is je persoonlijke leven succesvol. En heeft dat ook iets met human chemistry te maken of heet het dan misschien anders ? Liefde misschien ? De natuurlijke reactie van de ene mens op de andere. Een mysterieus proces dat kan leiden tot relaties tussen mensen en die door hen als waardevol ervaren worden. Mensen functioneren dankzij die relaties.

Bijna dezelfde worden als ik ooit schreef over human chemistry. Maar naar mijn gevoel nu toch anders en ingewikkelder. Want wanneer ben je als mens succesvol ? Als je de slingers van je eigen feestje goed hebt gehangen ? Als je je ambities in het leven waar kunt maken ? Maar wat dan als die ambities een negatief karakter hebben ? Ben je dan ook nog succesvol ?

Ik ben er nog niet uit, maar voorlopig denk ik maar even dat je als mens geslaagd bent als je in staat bent anderen liefde te geven en in de omstandigheid verkeert dat anderen ook van jou houden.

Peter Tersteeg

De prijs van de gedachte

Gedachten verschijnen gewoon. Ze komen uit het niets en verdwijnen weer naar het niets. Niemand heeft ooit controle over zijn gedachten. Gedachten zijn wat ze zijn.  Ze zijn onschadelijk tenzij wij er ons aan vastklampen alsof ze waar zijn.

Interessante gedachten van Byron Katie. En inderdaad, je gedachten met begrip tegemoet treden lijkt mij een goede zaak. Tenminste voor zover we het hebben over negatieve gedachten. Als je je vastklampt aan een negatieve gedachte is het waard om volgens de theorie van Byron Katie te onderzoeken of die gedachte absoluut waar is. En eens stil te staan bij de gedachte wie je zou zijn als je die negatieve gedachte niet zou hebben. De meeste mensen denken dat ze zijn wat hun gedachten vertellen wat ze zijn. Je gedrag wordt bepaald door wie of wat je denkt te zijn. Hoe meer je herkent dat je niet het denken bent, maar de waarnemer van het denken, des te meer zal het denken zijn vermogen verliezen om je ongelukkig te maken.

Als je in staat bent om een negatieve gedachte op zijn feitelijkheden te onderzoeken, zou je wel eens tot de conclusie kunnen komen dat het misschien allemaal nog wel mee valt.  En dat zou ander gedrag tot gevolg hebben. Maar wat als je je vastklampt aan een gedachte, die feitelijk onjuist is maar je wel op de been houdt ?

Deze gedachten speelden onlangs toen in mijn omgeving bij een man van 80 een kwaadaardige vorm van prostaatkanker geconstateerd werd. De schrik was er en het psychische mechanisme van ontkenning trad in werking; vervolgens de ontkenning. Feitelijke informatie wordt ontkend of zelfs geweigerd. Het gedrag is afgestemd op de gedachte die men graag in stand wil houden: een positieve en niet bedreigende gedachte. Misschien maar goed ook. En dan zien we het vanzelf wel op ons afkomen. Maar, het ontkennen van de feitelijke situatie impliceert ook dat niet meer nagedacht wordt over alternatieve mogelijkheden. Op zich wellicht niet verkeerd en misschien is het dan toch maar beter om niet altijd je gedachten met begrip tegemoet te treden.

De prijs van die gedachte zou wel eens te groot kunnen zijn.  Laat dan die gedachte maar voor wat het is, dacht ik zo. 

Peter Tersteeg

Afgrondsdenken

De geleerden zijn het er niet over eens. Duidelijk is dat het voor hen net zo onduidelijk is wat er met de economie gaat gebeuren als dat voor de minder geleerden onder ons is. Het afgrondsdenken krijgt dus weer volop de gelegenheid om tot ongekende bloei te komen. Maar, heren*, het wordt fantastisch ! Laten we het nog even onder ons houden, maar 2009 kan een prachtig jaar worden, ondanks de crisis die op ons af lijkt te stormen. Want in barre tijden, komt creativiteit en overlevingsdrang in ons boven. Eigenschappen die in onze genen verankerd liggen. Eigenschappen die ons kleine landje tot de meest welvarende landen ter wereld gemaakt hebben. Eigenschappen die wij te danken hebben aan onze roemrijke voorouders ten tijde van de VOC. Logistieke dienstverlening, avant la lettre. Voorgangers van Deng Xiaoping voor wie het ook niet uitmaakte of de kat wit of zwart was. Als hij maar muizen ving. Ook onze VOC helden maakte niet uit waar de muizen mee gevangen werden. Of het nu het transport van slaven vanuit Elmina (Ghana) was of het verschepen van specerijen uit Indië, het maakte voor hen allemaal niet uit. De VOC overleefde de tulpencrisis en de rechtsopvolgers - opgegaan in Van Ommeren en Pakhoed - bestaan nog steeds. Hoezo afgrondsdenken.

Elke crisis biedt een kans. Wat dacht u er van om uw organisatie eens flink op te schonen. U heeft er nu de kans voor. Kijk eens naar de vermijdbare kosten. U zult verbaasd zijn wat de zero base gedachte aan kostencreativiteit oplevert. Ik garandeer u dat het een verslavend soort sport wordt, als u bezig bent kostenbesparingen te herkennen en/of te verzinnen. Zo’n 10 % kostenbesparing is veelal direct mogelijk door heel kritisch naar de uitgaven te kijken. En dat is veel gemakkelijker dan de het laten groeien van de omzet. Als dat echter ook nog lukt ben je helemaal een spekkoper, maar dat is een te optimistische gedachte.

Natuurlijk is er door een officiële crisis ook nog volop gelegenheid om afscheid te nemen van overtallige personeelsleden. Zonder dat de organisatie er last van heeft is het zonder meer mogelijk om 5 – 10 % te bezuinigen op de personele kosten. Het ziekteverzuim zal waarschijnlijk ook gaan terug lopen waardoor de productiviteit toeneemt. En dat leidt er toe dat er in de personele sfeer bezuinigd kan worden. En dan hebben we ook nog de variabele kosten die verband houden het afzet volume. De variabilisering van kosten biedt ook hier interessante mogelijkheden.

En, heren*, last but not least, u heeft ook nog ruime mogelijkheden om uw meerwaarde aan uw opdrachtgevers te laten zien. Denk met uw klant mee, verplaats u in zijn problemen en beweeg zo flexibel mogelijk mee. Als bamboe in de storm. U zult er baat van hebben. Wist u overigens dat het logo van Mitsubishi om die reden bestaat uit 3 bamboo’s, maar dit even terzijde.

Kortom, heren*, er is nog volop werk aan de winkel. Het afgrondsdenken moet u voorlopig maar even laten rusten. En tegen de tijd dat u klaar bent met uw kostencorrigerende maatregelen, trekt de economie vast wel weer aan en bent u er op alle fronten klaar voor om nog beter uit de crisis tevoorschijn te komen. Het maakt dus weinig uit wat de geleerden er van vinden; het komt vanzelf weer goed als u voorlopig even heel intensief op de kosten stuurt. Wie geschoren wordt moet stil zitten, maar ook dit houden we even onder ons. Maar bedenk Albert Einstein: "The definition of stupidity is expecting different results and doing the same things every day."

Peter Tersteeg

Hier is de SP !

De SP. Het is niet mijn partij; in tegendeel zelfs. Maar het kan soms vreemd lopen in deze wereld. En het is soms verbazingwekkend hoe solidair mensen kunnen zijn als het gaat om kinderen in nood.

Wij hebben tijdelijk de zorg voor twee Nepalese kinderen Anjana en Sirjana. Toen wij een paar jaar geleden net een familiehuis in Nepal opgezet hadden, vroeg hun moeder of wij voor haar dochters konden zorgen. Zij kon het niet meer. Bovendien kon zij hen niet meer tegen hun dronken vader beschermen. Een vader die een andere dochter al voor een fles whisky aan de prostitutie had verkocht. Natuurlijk hebben wij haar kinderen in ons Noble House opgenomen.

Enkele maanden geleden overleed de moeder. De vader kwam letterlijk aan de poort van Noble House rammelen om zijn dochtertjes op te eisen en hen te gelde te maken. Daarop zijn wij naar Nepal vertrokken en kregen het voor elkaar om de kinderen voor 3 maanden mee te nemen naar Nederland. Om ze even kind te laten zijn. Om ze even zonder zorgen te laten zijn. Twee fantastische kinderen die het geweldig naar hun zin hebben. Maar toen.

Omdat de kinderen toch in Nederland waren besloten wij om hun gezondheid eens te laten controleren. Tot onze verrassing werd geconstateerd dat beide kinderen een ernstige afwijking hebben aan de schildklier waarvoor adequate medische behandeling noodzakelijk is. Bij Sirjana is haar medische conditie dermate alarmerend, dat bij het uitblijven van kwalitatief goede medische zorg en begeleiding zij niet verder zal kunnen groeien en zich voorts allerlei lichamelijke en geestelijke problemen zullen manifesteren hetgeen mogelijk zal resulteren in een vroegtijdig overlijden. Bij Anjana is eenzelfde afwijking geconstateerd, zij het in mindere mate.

Behandeling van deze ziekte is in Nederland goed mogelijk. In Nepal echter niet. En je zou dus denken dat er dan voldoende reden is om een verlenging van hun visum aan te vragen en dat dan ook te krijgen. Maar een verzoek om verlenging van hun verblijf is door het IND binnen één dag telefonisch afgewezen. Met name voor Sirjana heeft dit ernstige gevolgen.

Hoe kunnen wij Sirjana uitleggen wat haar te wachten staat? Hoe vertellen we Sirjana dat ze terug moet zonder medicijnen? Hoe kunnen we Sirjana uitleggen dat ze in haar grenzeloze vertrouwen in ons teleurgesteld zal worden? En dat, terwijl het hier allemaal zo gemakkelijk kan worden opgelost. Waar zijn nu onze normen en waarden. Waar is ons humanitaire gedachtegoed als het er echt op aankomt?

En tot mijn verbazing, komt er dan een man op een fiets langs met een opvallend jack waar op staat “hier is de SP”. “Ik heb jullie verhaal gehoord” zegt hij, “en ik wil jullie helpen”. Binnen een dag is er een groep op Hyves geopend en is er een handtekeningenactie georganiseerd. De publiciteit wordt gezocht. En natuurlijk zit er ook een SP-belang. Terecht, maar de warmte en het enthousiasme waarmee hij zich voor “onze” kinderen inzet zijn bepaald uniek. En we praten. Over de wereld, over de politiek en over onze volstrekt verschillende achtergronden. En ik begrijp zijn passie tegen onrecht- vaardigheid, zoals ik ook mijn eigen passie daarin herken. Vanuit een totaal andere invalshoek.

’s Avonds rijd ik hem in mijn bolide naar de nachtdienst die hij nog moet draaien. Want we hebben te lang gepraat en hij zou te laat komen als hij nog op de fiets verder moest. En s’ morgens haal ik hem weer op. We ontbijten gezamenlijk en hebben het er weer over. Hij vertrekt op zijn fiets, want hij moet weer aan de slag. Aan de slag in zijn strijd tegen de onrechtvaardigheid. Met al zijn emotie en betrokkenheid. Hij is trots op zijn SP. De SP mag trots op hem zijn. Net als ik dat ook ben, ook al ben ik van een andere overtuiging.

We strijden samen voor “onze” kinderen. Hij op zijn manier; ik op de mijne. Hij door het voeren van openbare actie, het organiseren van een handtekeningenactie en het zoeken van de publiciteit. Wij door het voorbereiden van een juridische procedure en de stille diplomatie via onze vrienden. En we leren van elkaar. We horen allebei de achterkant van het gelijk. Nieuwe werelden gaan open. En we respecteren elkaar. Het doel is om een verlenging van de verblijfsduur te verkrijgen op humanitaire gronden. Zou het ons samen lukken ?

Jantje bedankt voor je inzet !


Peter Tersteeg

PS Het is later gelukt om het visum van de kinderen vor 3 maanden te verlengen. Het is niet genoeg, maar wel een eerste stap.

Recht is iets kroms dat verbogen is.

Binnenkort moeten ze het land uit. Onze wetgeving bepaalt dat twee Nepalese meisjes niet mogen blijven om een medische behandeling te kunnen ondergaan. Ik snap dit niet. En ik wil dit ook niet snappen. Je schaamt je toch voor je eigen land. Die kinderen doen niemand kwaad, zijn niemand tot last en alle (medische) kosten worden betaald. En toch mogen ze niet blijven om behandeld te worden. Schande.

Drie maanden mochten ze bij ons zijn. Anjana en Sirjana; twee Nepalese meisjes van 8 en 11 jaar die even kind mochten zijn. Die even niet bang hoefden te zijn dat ze - net als hun zusje – door hun vader verkocht zouden worden en in de prostitutie terecht zouden komen. Verkocht voor een fles whisky.

We mochten de kinderen eventjes mee naar Nederland nemen toen hun moeder plotseling overleden was. Een moeder die goed was voor haar kinderen en ons enkele jaren geleden al vroeg of wij voor haar kinderen konden zorgen. Zij kon het niet meer. Ze kon zelfs haar oudste dochter niet beschermen tegen de barre praktijken van haar vader.

Wij hebben de kinderen toen opgevangen in Noble House: het familiehuis in Nepal dat we hebben opgezet om kansarme kinderen een stukje toekomst te geven. Met Anjana en Sirjana ging dat heel goed. Twee fantastische kinderen die leergierig zijn en zich geweldig goed kunnen aanpassen. Prachtige kinderen waar je direct van gaat houden. Ze hebben het geweldig naar hun zin, maar dat is gezien hun achtergrond misschien niet echt moeilijk te begrijpen.

Maar dan ga je ineens van heel dichtbij meemaken hoe die kinderen ook nachtmerries hebben. Gillend wakker worden met een verhaal dat ze bang zijn om te verdwijnen als ze terug zijn in Nepal. Verdwijnen, net als een meisje in hun dorp dat ook meegenomen werd. Een verhaal te gruwelijk voor woorden. Een kind waar de ogen en een nier verwijderd werden voor orgaan donaties. En de rest bleek nog goed voor de prostitutie. Hoe verzin je het ! En hoe is het dan om te weten dat je eigen vader zich met dergelijke praktijken bezighoudt.

Maar ze moeten weer terug. Ook al is gebleken dat ze een ernstige ziekte aan hun schildklier hebben. In de eerste week dat ze hier waren hebben wij ze uitgebreid medisch laten onderzoeken en toen kwam naar voren dat ze de ziekte van Hashimoto hebben. Een aandoening aan de schildklier die als gevolg heeft dat Sirjana (8 jaar) zonder medische behandeling niet meer zal groeien. Bovendien zal zij naast lichamelijke afwijkingen ook geestelijke afwijkingen gaan krijgen. We hebben een uitgebreide verklaring van de behandelend artsen waaruit blijkt dat de kinderen kansloos zijn als ze niet geholpen kunnen worden. Maar zelfs zo’n verklaring blijkt van geen waarde. Wij hebben namelijk niets over deze kinderen te vertellen. Wij zijn immers hun voogd niet. En dus moeten ze terug ook al is de behandeling voor een dergelijke ziekte in Nepal niet mogelijk.

Het is schrijnend om aan te zien dat onze beschaafde Nederlandse wetgeving Sirjana nu ter dood veroordeelt. Sirjana, een humoristisch, intelligent en blij kind dat het een feest vindt om in Nederland te zijn. Gisteren mocht ze nog in “onze” zee zwemmen. Maar binnenkort moet ze het land uit. Terug naar Nepal, waar ze niemand heeft. Hoe moeten we aan hun uitleggen dat ze hier niet medisch behandeld mogen worden. Hoe moeten we uitleggen dat we biets meer voor ze kunnen doen. Hoe moeten we uitleggen dat we ze terugbrengen naar Nepal waar hun vader zal proberen hen te gelde te maken. Zoals hij dat ook gedaan heeft met zijn oudste dochter.

Op 4 oktober a.s. moeten de kinderen het land uit. Kort dag, maar we gaan alles proberen om de kinderen hier te houden. Wie een oplossing weet mag het zeggen.


Peter Tersteeg


Nadere informatie: www.engely.eu

Perceptiemanagement ?

Soms weet je niet of er sprake is van perceptiemanagement. En of er opzettelijk met de publieke opinie is gemanipuleerd. Want hoe zit het nu eigenlijk echt met het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa ?

De westerse leiders kwamen in juni 2009 in Normandië bijeen om D-day te herdenken: de geallieerde landing die 65 jaar eerder plaatsvond. De aanzet tot de militaire overwinning op Nazi Duitsland. Een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis van de 20e eeuw.

We hebben allemaal op school geleerd dat door de landing van de Amerikanen de Duitsers verslagen zijn. Er was ook geen enkele reden om daar aan te twijfelen, want dat was nu eenmaal zo. Toch ? Maar wat is eigenlijk de rol van de Russen geweest in dit hele verhaal geweest ? Het is opmerkelijk, dat tijdens die recente herdenking in Normandië noch Nicholas Sarkozy, noch Gordon Brown gerefereerd heeft aan de Russische inspanningen om Nazi Duitsland te verslaan. Barak Obama zei in zijn speech dat Europa nog steeds bezet zou zijn door de Nazi’s als de landing in Normandië mislukt zou zijn. Ik denk dat dat een te simpele benadering is. De kans dat Europa nog steeds bezet zou zijn geweest door de Russen lijkt mij een realistischer beeld.

De Russen voelen zich (terecht ?) beledigd door de visie die het Westen propageert. Zij hebben in de oorlog 27 miljoen doden geteld; 90 % van de gesneuvelde Duitsers is gesneuveld aan het oostfront. Tegen de tijd dat de landing plaatsvond was het Rode Leger al bezig met een onstuitbare opmars in Oost–Europa. Ongeacht de inspanningen van de geallieerden zouden zij de Duitsers verpletterend verslagen hebben. Uit de memoires van Winston Churchill is op te maken, dat hij van mening was dat de Russen een dodelijk gevaar voor de Westerse wereld waren en dat daarom onmiddellijk een westelijk front gecreëerd moest worden en dat dit front zo oostelijk mogelijk in Europa gelegen moest zijn.

De herdenkingsspeeches in Normandië hadden dus best genuanceerder mogen zijn. Of is er toch sprake van perceptie- management ?


Peter Tersteeg

De banaan is nauwelijks bespreekbaar

Onlangs was ik voor de zoveelste keer in Nepal en stond bij aankomst op het vliegveld van Kathmandu op mijn koffers te wachten. Er hing een bordje dat aangaf dat het verboden was om foto’s of video’s te maken. Ik vroeg mij af of er überhaupt in Nepal iemand zou zijn, die wist waarom dat bordje er eigenlijk hing. De tekst van het bordje hield mij daarna nog dagenlang bezig want gedurende het bezoek aan Nepal zag ik steeds meer synoniemen van zo’n bordje. Men doet maar wat zonder te weten waarom. Maar Nepal is dan ook het land van allerlei regeltjes en strijdige procedures, waardoor niets in het land functioneert. Niemand vraagt zich af waarom die regeltjes er zijn. Maar misschien zijn ze alleen maar om je achter te verschuilen. Een mooi excuus om niets te hoeven doen. We hebben het weer aan alle kanten gemerkt toen we weer eens iets in Nepal voor elkaar moesten krijgen.

Maar het fenomeen “verboden te fotograferen” beperkt zich niet alleen tot Nepal. Zo vroeg ik een Amerikaan eens waarom hij tegen iedereen “have a nice day” zei. Ik kon mij namelijk niet voorstellen dat het hem iets kon schelen of ik een nice day zou hebben. Hij was totaal verbluft door mijn vraag en keek mij aan of ik helemaal gek was.
En de man met een sticker “free Tibet” op zijn auto. Ik vroeg hem of hij wel eens in Tibet geweest was. Hij wist niet eens waar het ligt. Als ik gezegd zou hebben dat ik niet-westerse filosofie studeerde, zou hij waarschijnlijk gezegd hebben: “oh, nee ?”

Ook meningen over mensen of zaken worden veelal klakkeloos overgenomen zonder dat er verder over is nagedacht. Hele volksstammen hebben een Telegraafmening. Ik denk dat hoofdredacteur Juul Paradijs soms in een deuk ligt als hij ziet wat voor een onzin hij aan het volk als waarheid verkocht heeft. Weer een staaltje van perceptiemanagement waar ik al eens eerder over geschreven heb. Ik verbeeld mij niets en heb zelf ook regelmatig ongefundeerde en ongenuanceerde meningen, maar heel soms denk ik er nog wel eens over na. Het kan overigens wel eens tot heel aardige en grappige discussies leiden als je in een gezelschap een volstrekt ongenuanceerde en ongebruikelijke stelling poneert.

Soms ben ik betrokken bij veranderingen van organisaties. En in mijn eerste gesprekken met de organisatie begin ik vaak met het verhaal van de banaan die bespreekbaar moet worden:

Men neme een kooi met apen. In de kooi wordt een banaan opgehangen, daaronder staat een trapleer. Het duurt niet lang of er gaat een aap naar de trap, maar zodra hij er een voet op zet worden alle apen natgespoten. Een poosje later probeert diezelfde of een ander aap het nog eens, met hetzelfde gevolg: weer alle apen nat. Als er daarna nog een andere aap de trap op wil, zullen de anderen hem dat beletten.

Nu halen we één aap uit de kooi en brengen een nieuwe binnen. De nieuwe aap ziet de banaan en wil de trap op. Tot zijn grote schrik springen alle andere apen hem op zijn nek. Na nog een poging weet hij het: als hij de trap op wil wordt hij in elkaar geslagen.

Dan halen we een tweede aap uit de kooi en brengen een nieuwe binnen. Nieuweling gaat naar de trap en krijgt een pak slaag. De vorige nieuwe neemt enthousiast deel aan de afstraffing.

Een derde oude aap gaat er uit en een nieuwe komt binnen. Hij gaat naar de trap en krijgt slaag. Twee van de apen die op hem inbeuken hebben geen idee waarom je de trap niet op mag. Oude aap vier er uit en nieuwe aap erin, enzovoort, tot alle apen die ooit het natspuiten hebben meegemaakt vervangen zijn. Niettemin gaat nooit een aap de trap op.

Waarom niet, meneer ?

Dat doen wij hier gewoon niet, jongeman !

Peter Tersteeg

Die andere graaiers

Zo af en toe bekruipt mij wel eens het gevoel dat ik het even niet meer snap. Nu weer over de graaiers. Inmiddels een bekend begrip geworden waar het Volk een uitgesproken mening over heeft. Bonussen worden per definitie te hoog gevonden door iedereen die weet dat hij/zij nooit een bonus zal krijgen voor zijn/haar prestaties. Ook de salarissen van bestuurders zijn onderwerp van gesprek op de verjaardagen en partijtjes van de minderbedeelden onder ons. En zo heeft praktisch iedereen een salonsocialistische houding over beloningen van bestuurders. Ik geef toe dat sommige bestuurders inderdaad (te) riant beloond worden voor prestaties waar zij zelf nauwelijks enige invloed op hebben gehad. Ook in dat opzicht is de crisis een geweldige uitvinding. De bedrijfsresultaten gaan omlaag, maar omdat er nu eenmaal crisis is kan een bestuurder daar natuurlijk ook niets aan doen. Uit PR overwegingen kun je dan je excuses aanbieden en grootmoedig afzien van de bonus die je toch al niet kreeg. Maar daar blijft het allemaal dan ook bij. Maar als volgend jaar de resultaten weer verbeteren dan wordt dat door diezelfde bestuurders geclaimd als hun vooruitziende blik en hun strategische visie. En dan hebben ze natuurlijk weer recht op een riante bonus. Het zij zo.

Wat mij echter veel meer verbaasd is de gang van zaken bij de Overheid: het Rijk van de bedriegenden die heersen over de bedrogenen. De bedriegenden die zich manifesteren als de verborgen graaiers en de bedrogenen die het niet in de gaten hebben. Daar dacht ik aan toen ik vandaag in de trein zat en zo eens naar buiten keek en om mij heel allerlei riante (semi-) over- heidsgebouwen zag staan. Toen schoot mij de gedachte te binnen over een heel andere categorie graaiers. Graaiers waar niemand zich druk om lijkt te maken. Bedriegenden die als ambtenaar huizen in riante kantoren, waar op niets bezuinigd wordt. In het bedrijfsleven is dat toch wel anders. Daar moet hard gewerkt worden. Daar moet het eerst verdiend worden. Bij de bedriegenden gaat dat anders. Daar zijn geen bonussen, maar wel (immateriële) rechten. Oneindig veel. En in die wereld is belangrijk dat de ambtenaren vooral maar ontstrest bezig kunnen zijn met het naleven van de vele onzinnige regeltjes. Er wordt goud besteed aan het naleven van onzin. De regelzucht die onbegrensd lijkt. Ambtenaren die komen controleren of je een hond hebt, ambtenaren die bepalen of je wel of niet vanuit je eigen huis mag trouwen, ambtenaren die er op toezien of je een boom in je eigen tuin wel of niet mag kappen, ambtenaren die bepalen hoe het kippenhok er uit moet zien, ambtenaren die bepalen of je je gordel om hebt, ambtenaren die bepalen waar (te hoge) verkeersdrempels of onzinnige rotondes aangelegd worden. Ambtenaren die heel Nederland volzetten met ge- en verbodsborden. Ik heb het idee dat er meer borden langs de weg staan dan dat wij inwoners hebben. Ambtenaren die per definitie een goed pensioen hebben en niet ontslagen worden. Maar wat geeft het. Ambtenaren worden niet op resultaat afgerekend en ambtenaren hebben geen enkel belang bij “excellent presteren”. En de belastingbetalers - de bedrogenen - betalen dit allemaal. En je hoort ze niet. Merkwaardig toch.

Peter Tersteeg

Korting bij de oncoloog

Tijdens een bezoek aan Nepal waren wij weer eens te gast op een receptie. Dit keer ter ere van het bezoek van een beroemde oncoloog uit India. Hij had een vooraanstaande Nepalees, die wij tot onze vrienden mogen rekenen, geopereerd aan prostaatkanker. Het was zo’n typisch Nepalese receptie die voor ons wel interessant is omdat je dan veel artsen leert kennen die dan als het nodig is weer iets voor onze kinderen kunnen doen. Tijdens die bijeenkomst werd afgesproken dat wij onze beroemde arts de volgende morgen mee zouden nemen om de Monkey Tempel in Kathmandu te bezoeken. Dat moet je dan doen als het net licht wordt, want dan zie je de stad ontwaken en boven op de berg houden de buddhistische monniken hun ochtendritueel en zingen de Hindu’s hun religieuze gebeden. Heel indrukwekkend overigens. De Monkey Temple ligt hoog boven Kathamandu en je moet een paar honderd steile traptreden beklimmen om boven te komen.

Onze arts is midden 40 en ziet er redelijk fit uit. Hij heeft die afstandelijkheid en zekere mate van arrogantie over zich die je bij artsen veel aantreft. We begonnen aan onze klim naar boven; een hele kluif. Maar boven aangekomen, valt onze arts flauw en is helemaal van de wereld. Ja, en wat moet je dan. We hebben hem een medical treatment gegeven en na korte tijd was hij er weer helemaal boven op. En het was ineens een ander mens geworden. We waren dicht bij elkaar gekomen, en we waren ineens vrienden.

En juist dat gevoel van verbondenheid kwam ineens weer naar boven toen we elkaar een jaar later heel onverwacht in een restaurant tegen kwamen. Een geweldige hartelijkheid kwam naar mij toe. En het maakte mij blij. Hij was nu naar Nepal gekomen omdat hij eregast was bij het verschijnen van een boek over “positive thinking”, dat door onze wederzijdse vriend was geschreven. Het was weer zo’n eindeloze Nepalese bijeenkomst waar volgens mij de gasten alleen voor het buffet komen. Maar het was ook weer interessant, want hoewel ik urenlang in de zaal zat om de veelal ellenlange toespraken, veelal in het Nepalees, aan te horen, gaf het me toch een inspirerend gevoel. En met name de toespraak van mijn vriend de oncoloog zette mij weer aan het denken. Zijn verhaal over wat mensen voor elkaar kunnen betekenen. Zijn verhaal over ons.

Ik krijg overigens korting en een royal treatment in India, als ik ooit aan mijn prostaat behandeld zou moeten worden. Over positive thinking.

Peter Tersteeg

peter@tersteeg.biz

Perceptiemanagement en crisis

Zware tijden maken wij door. De grafiek van het CPB over de ontwikkeling van de Nederlandse economie sinds 1900 laat zien dat de vooruitzichten voor 2009 alarmerend zijn. Een krimp van 3,5 % van het bruto binnenlands product is - als we de perioden van oorlogstijd buiten beschouwing laten - redelijk uniek te noemen. Alleen in 1931 was de neergang van de economie met 3,6 % nog dramatischer. Het is allemaal vreselijk. Draconische maatregelen moeten genomen worden. Fraaie retoriek en wederom een geweldig staaltje van perceptiemanagement. En dat allemaal omdat er een paar marginale besluiten genomen moeten worden. Besluiten die het niet verdragen om de lijdensweg via de ambtelijke molen en het poldermodel in het gebruikelijke tempo te doorlopen.

Maar waar hebben we het eigenlijk over. Ik ben geen deskundige, die het ook niet weet. Ik pretendeer niets: ik weet het namelijk helemaal niet; ik vraag mij alleen zo af en toe maar eens iets af. Het is duidelijk dat de economische situatie anders is dan we allemaal graag zouden willen. Maar we praten nog steeds in de marge. De economie is sinds 1900 immers spectaculair gegroeid. De grafiek daarvan vertoont een almaar stijgende lijn, met zo hier een daar een kleine correctie. Dit keer een wat groter deukje, maar het blijft allemaal relatief. De werkloosheid zal ongetwijfeld oplopen en dat is allemaal heel vervelend. Maar verder veranderd er allemaal niet zo veel, vrees ik. En misschien is het wel niet zo gek als colomnist Maarten Schinkel betoogt dat het helemaal geen zin heeft om een open economie als de Nederlandse te stimuleren. Niet ingrijpen, niet bezuinigen en de begroting laten voor wat het is, zou misschien wel beter zijn. De kunst van het niets doen. Maar dat kan natuurlijk niet want in barre tijden moet heldhaftig en daadkrachtig worden ingegrepen, aldus onze premier. En wij als onderdanen verwachten niet anders. En dus wordt het beeld zodanig gemaneged dat wij allen de perceptie hebben dat onze helden de crisis adequaat en daadkrachtig tegemoet treden.

Het kabinet gaat aan de slag. Niets is uitgesloten, wordt ferm gesteld. Dat betwijfel ik, want ik vrees toch dat het allemaal niet veel verder komt dan marginale besluiten. Het verbouwen van onze samenleving zou een te omvangrijke taak zijn. En daar heb je echt visie en moed voor nodig. Ik vrees dat het besef dat wij met zijn allen een te kostbare samenleving hebben opgebouwd zal niet doordringen. De draconische maatregelen zullen waarschijnlijk beperken tot de bekende stokpaardjes, zoals o.a. het afschaffen van de hypotheekrente, het verhogen van de pensioengerechtigde leeftijd en het ingrijpen in de CAO verhogingen. Op zich niets mis mee, maar de eerstgenoemde maatregelen hebben niets te maken met een oplossing voor de huidige crisis. Die is dan al lang weer voorbij.

Naar mijn bescheiden mening is ere en geweldige markt voor “deskundigen” op het terrein van perceptiemanagement. Voor zover mij bekend is er ook nog geen leerstoel op dit vakgebied. Ik heb er geen verstand van, maar dat neemt niet weg dat ik mij daarvoor niet zou kunnen kwalificeren. Ik heb daarom maar vast visitekaartjes laten drukken zodat men mij dan wellicht percipieert als een heuse deskundige.

Het is heel verfrissend om de crisis eens vanuit het perspectief van perceptiemanagement te bekijken. Een groots theater ontvouwt zich. Het is helemaal geweldig. U zult er veel plezier aan beleven, ondanks de recessie.

Peter Tersteeg

* illustratie van Yin Kun

Zo af en toe even anders in de file

Zo af en toe denk je wel eens: het wordt met de dag erger. Die vreselijke files. Een absolute ramp en een zinloze verspilling van tijd. Alsof het allemaal niets kost. En dan nog het gadver gevoel als je in alle vroegte moet vertrekken om naar je werk of een afspraak te gaan. Je kunt bijna niets meer plannen: je bent of te laat of veel te vroeg. Vreselijk allemaal toch. Als je dat dan allemaal zo eens aan ziet, dan zou daar toch een oplossing voor moeten zijn. Een oplossing niet in het aanleggen van nog meer asfalt, maar gewoon creatief met je tijd omgaan. Je tijd aangenaam en nuttig besteden.

Zo denk ik wel eens dat het handig zou zijn om Driving Brains op te zetten: een service om (top)managers naar hun werk of afspraak te rijden. Het zou mooi zijn als dat in een prachtig glimmende Bentley zou kunnen, maar gezien de kredietcrisis mag je niet verwachten dat een bank een dergelijk initiatief wil financieren. Ik zou het voorlopig dan even moeten doen met een eenvoudige Cadillac. Het idee is om als we dan we dan zo in de auto zitten - waarschijnlijk in zo’n onterechte file - we uw tijd dan nuttig kunnen invullen door bijvoorbeeld de strategie van uw onderneming te bespreken en wij u advies kunnen geven. Over management.

Een vorm van filecoaching: een aardig idee toch. Van A naar Beter. Van hier naar wow ! Management advies op een creative manier. Over crisis, groei, consolidatie. Over oplossingen. Resultaatgericht de file in; met een blik op de weg. De blik op uw weg kan zo maar veranderen door de gesprekken die wij voeren. It is lonely at the top, en vertrouwelijke zaken zijn veelal intern moeilijk bespreekbaar. Ook daar biedt file coaching de oplossing voor. Vertrouwelijke en inspirerende gesprekken met iemand die zijn sporen in het bedrijfsleven verdiend heeft. Iemand die het gewoon leuk vind om anderen op een creatieve manier als mentor bij te staan bij de alledaagse beslommeringen die bij het managen van een onderneming horen. En wat dacht u van Flying Brains: wij gaan met u mee op zakenreis en helpen u met de contacten en contracten voor uw buitenlandse opdrachtgevers. Wij hebben iets met China en kunnen ons daardoor wellicht heel nuttig voor u maken. Het is allemaal bespreekbaar. Zelfs in het Chinees ! En dan hebben we nog Brains for Rent in de aanbieding: executive interim management om uw onderneming op tijdelijke basis bij te staan bij alle zaken die aan de orde komen bij crisis, groei, of consolidatie van een organisatie. Herpositionering, rendementsherstel, reorganisaties en start-ups. Allemaal leuk om te doen. Maar, er is meer. Braindonaties: kennis en ervaring (gratis) beschikbaar stellen aan goede doelen. Zoals we dat doen voor de Stichting Noble House Nepal (http://www.engely.eu).

Mocht u meer over het idee van Driving Brains willen weten ? www.driving-brains.nl  
Wij zijn er klaar voor. U ook ?

Peter Tersteeg