Vandaag
ben ik jarig. Vandaag heb ik een wens. Al eerder had ik mij er al eens
boos over gemaakt, maar het verdwijnt naar de achtergrond. Het leven gaat
door, heet het. En die druppel en de gloeiende plaat. Allemaal excuses om
vooral maar iets niet te doen. Tot ik gisteren weer eens zo’n reportage zag over de
meisjes die in India en Nepal sexueel misbruikt worden.
Uitgebuit worden door vreselijke kerels. Afschuwelijke beelden, hokjes waar meisjes als konijnen weggestopt zijn.
Waar sperma van de muren loopt. Waar gruwelijkheden uitgevreten worden
die een normaal mens niet kan verzinnen. Zaken waar wij rechtstreeks
over horen praten. In India, in Nepal.
Misschien
raakte het mij zo omdat wij daadwerkelijk voorkomen hebben dat onze
twee Nepalese meisjes die nu - min of meer toevallig – bij ons wonen,
in zo’n horrorwereld terecht gekomen zouden zijn als hun moeder niet zo
verstandig geweest was om onze bescherming voor ze te zoeken.
Het maakt me kwaad, misselijk en verdrietig. Omdat dit allemaal gebeurt. En, omdat ik weet dat ik er eigenlijk niet zo veel aan kan doen. Maar dan vraag ik mij af, waarom spijkeren we de regeringen van India en Nepal niet aan de schandpaal ? Waarom eisen we geen politioneel of militair optreden. Waarom vinden wij dit allemaal goed ? Waarom geven wij ontwikkelingshulp zodat onze Minister met de groots mogelijke egards geld mag komen brengen aan regeringen die voor dergelijke praktijken verantwoordelijk gesteld moeten worden. Waarom geen tribunaal wegens gruweldaden jegens de menselijkheid. En, maar dan iets minder fel, waarom halen we nog steeds geld op voor naaiklasjes voor moeders in Nepal en India. Ik betwijfel of het inzamelen van geld wel de manier is om dit probleem aan te pakken en op te lossen. Stuur er wat mij betreft een eenheid mariniers heen, ook al zit er geen olie. Maar doe iets. Redt deze meisjes met hun lege ogen en misbruikte lichaampjes.
Wij doen op onze manier ook ons best, maar als je dit ziet doen we het toch niet helemaal goed. Misschien moet de discussie op gang komen: ontwikkelingshulp of militair ingrijpen. Ik weet het niet, maar misschien is er wel iemand die mij kan zeggen wat ik wel kan doen.
En als ik dit zo op mij laat inwerken vraag ik mij af waar de MeToo beweging ook weer om ging.
Het maakt me kwaad, misselijk en verdrietig. Omdat dit allemaal gebeurt. En, omdat ik weet dat ik er eigenlijk niet zo veel aan kan doen. Maar dan vraag ik mij af, waarom spijkeren we de regeringen van India en Nepal niet aan de schandpaal ? Waarom eisen we geen politioneel of militair optreden. Waarom vinden wij dit allemaal goed ? Waarom geven wij ontwikkelingshulp zodat onze Minister met de groots mogelijke egards geld mag komen brengen aan regeringen die voor dergelijke praktijken verantwoordelijk gesteld moeten worden. Waarom geen tribunaal wegens gruweldaden jegens de menselijkheid. En, maar dan iets minder fel, waarom halen we nog steeds geld op voor naaiklasjes voor moeders in Nepal en India. Ik betwijfel of het inzamelen van geld wel de manier is om dit probleem aan te pakken en op te lossen. Stuur er wat mij betreft een eenheid mariniers heen, ook al zit er geen olie. Maar doe iets. Redt deze meisjes met hun lege ogen en misbruikte lichaampjes.
Wij doen op onze manier ook ons best, maar als je dit ziet doen we het toch niet helemaal goed. Misschien moet de discussie op gang komen: ontwikkelingshulp of militair ingrijpen. Ik weet het niet, maar misschien is er wel iemand die mij kan zeggen wat ik wel kan doen.
En als ik dit zo op mij laat inwerken vraag ik mij af waar de MeToo beweging ook weer om ging.
Peter Tersteeg