Haast. Een merkwaardig fenomeen. We zijn er allemaal mee bezig. We hebben altijd haast. En degenen, die geen haast hebben zijn vreemd en horen er eigenlijk niet bij. Haasten om op tijd te zijn in plaats van iets eerder weg gaan. Haasten om groot te worden in plaats van te genieten van je jeugd. Haasten om carrière te maken om er dan achter te komen dat dat ook niet alles is. Haasten om niet oud te worden. Haasten, haasten en nog eens haasten. Begrijp me goed, ik heb er zelf ook altijd aan meegedaan en doe het nog. Hoewel toch iets minder omdat ik er achter ben gekomen dat we ons eigenlijk allemaal naar ons einde toe haasten. En ongemerkt hebben we daar zoveel haast bij dat de werkelijkheid heel snel voorbij schiet. En ineens kijk je op en zie je dat de toekomst al voor een heel groot deel achter je ligt. Zonder dat je het in al die haast gemerkt hebt. Eigenlijk wel jammer.
Maar stel je nu eens voor dat je vanaf een grote afstand al dat gehaast op aarde kunt gadeslaan. Stel dat je God was en dat allemaal zo op een afstandje kon gadeslaan en overzien. Dan zou je een soort mierenhoop zien krioelen van allerlei figuren die constant bezig zijn om zich naar hun einde toe te haasten. Je zou je voor kunnen stellen dat je mensen heel gehaast uit Brazilië ziet vertrekken om het vliegtuig naar Amsterdam te kunnen halen. Daar aangekomen haasten de mensen zich naar een taxi om naar hun hotel gebracht te worden. Diezelfde dag zie je ook een man die te laat is opgestaan, maar toch nog op tijd op zijn werk wil zijn. Hij haast zich in zijn auto naar Amsterdam. En wat gebeurt: hij rijdt een taxi met twee Brazilianen aan. De volgende dag staat in de krant dat er in Amsterdam een ernstig ongeluk heeft plaatsgevonden waarbij drie doden te betreuren zijn.
En zo haast iedereen zich naar zijn einde. Een einde dat te snel komt. Misschien is het toch wel beter om iets minder gehaast te zijn en meer te genieten van het nu. En misschien helpt dit verhaal er een beetje bij om de relativiteit van het haasten in te zien. Ik weet het ook niet, maar misschien moet ik wel het advies geven dat je je moet gaan haasten om te onthaasten. Voor mij ook iets gemakkelijker als ik de patronen van bovenaf in de gaten moet houden.
Maar stel je nu eens voor dat je vanaf een grote afstand al dat gehaast op aarde kunt gadeslaan. Stel dat je God was en dat allemaal zo op een afstandje kon gadeslaan en overzien. Dan zou je een soort mierenhoop zien krioelen van allerlei figuren die constant bezig zijn om zich naar hun einde toe te haasten. Je zou je voor kunnen stellen dat je mensen heel gehaast uit Brazilië ziet vertrekken om het vliegtuig naar Amsterdam te kunnen halen. Daar aangekomen haasten de mensen zich naar een taxi om naar hun hotel gebracht te worden. Diezelfde dag zie je ook een man die te laat is opgestaan, maar toch nog op tijd op zijn werk wil zijn. Hij haast zich in zijn auto naar Amsterdam. En wat gebeurt: hij rijdt een taxi met twee Brazilianen aan. De volgende dag staat in de krant dat er in Amsterdam een ernstig ongeluk heeft plaatsgevonden waarbij drie doden te betreuren zijn.
En zo haast iedereen zich naar zijn einde. Een einde dat te snel komt. Misschien is het toch wel beter om iets minder gehaast te zijn en meer te genieten van het nu. En misschien helpt dit verhaal er een beetje bij om de relativiteit van het haasten in te zien. Ik weet het ook niet, maar misschien moet ik wel het advies geven dat je je moet gaan haasten om te onthaasten. Voor mij ook iets gemakkelijker als ik de patronen van bovenaf in de gaten moet houden.
Peter Tersteeg
