Een tijdje geleden was ik op bezoek bij de School of Management van de Universiteit van Kathmandu. Gezien mijn achtergrond wilde men eens met mij praten of ik belangstelling had om “managementles" te geven aan de studenten. Verheugend initiatief en ik voelde mij vereerd. Maar als je dan in het academische walhalla van het Nepalees management aankomt, dan wordt ook direct duidelijk dat het geven van managementles toch wel iets is als een doofstomme uitleggen hoe mooi een pianoconcert van Beethoven is.
Toen ik aankwam zag ik een paar figuren, die snurkend op hun bureaustoel zaten. Kennelijk acceptabel gedrag, maar ik weet echt niet in welke management theorie zoiets past. Maar misschien heeft men in Nepal op deze manier een oplossing gevonden voor de werkdruk waar wij toch zo’n last van hebben als we eens een keer iets moeten doen. Vervolgens komt er een figuur die je naam in een heel groot boek schrijft en je vervolgens zo’n afschuwelijk koe-herkenningssysteem om je nek hangt: een heel grote kaart waarop met heel grote letters “visitor” staat. Alsof niet duidelijk zou zijn dat ik een bezoeker ben. Maar misschien hebben ze dat geleerd uit Amerikaanse management literatuur. Ik steek zo’n kaart maar in mijn zak. Dat vind ik gepaster. Ik vraag mij overigens af of de vroegere Koning of de huidige premier van Nepal ook zo’n koeherkenningssysteem om hun nek krijgen als ze langs komen. Mijn eerste les in management zou de vraag zijn: waarom zijn jullie hier en wat draag je bij. Maar ik geloof niet dat ik aan die eerste les toe kom, want ik hou me toch liever bezig met zaken die nuttiger zijn. Zoals bijvoorbeeld ons project voor de kansloze kinderen van Nepal. Maar dit geheel terzijde.
Een paar dagen later werd ik door een paar ondernemende Nepalezen uitgenodigd voor een lunch. Op mijn kosten uiteraard. Deze Nepalezen hadden bedacht dat het goed zou zijn om politiefunctionarissen en parlementsleden iets bij te brengen over crisismanagement. Ze hadden daar een symposium over gehouden waar de gebruikelijke professionele zaalvulling bij aanwezig was. Die uiterst leergierige zaalvulling zou zeker terugkomen als er zo’n cursus (met buffet) zou komen. Duidelijk dus dat er een geweldige markt is voor dergelijke activiteiten. Volgens mijn gastheren zouden de kosten worden gedragen door de United Nations. Enige probleem was nog even dat zij voor de opstartfase nog wat financiering mee moesten brengen. Maar dat zou voor mij toch geen probleem moeten zijn gezien de geweldige opportunities die zij mij boden. Toch.
Met alle respect, maar het lijkt mij dat crisismanagement voor Nepalezen eigenlijk parels voor de zwijnen is. Want als je ziet hoe bijvoorbeeld een verkeersagent het verkeer volledig in het honderd laat lopen en er werkelijk helemaal niets effectief en efficiënt georganiseerd is, dan moet je toch wel heel veel roeping hebben om te geloven dat een calamiteit wel goed aangepakt zou kunnen worden.
Maar ik had geluk. Ik was namelijk een paar dagen daarvoor bij een horoscopist geweest. Niet dat ik daar nu echt in geloof, maar in verleden had hij toch een aantal opmerkelijke uitspraken gedaan. Tijdens mijn laatste bezoek was hij er via mijn horoscoop achter gekomen, dat iedereen altijd beter van mij werd en dat het mij zelf nooit iets opleverde. Daar zit wel een kern van waarheid in, maar het was voor mij ook een prachtig excuus. Want als een horoscopist iets zegt dan is dat zonder meer waar. De seminar heren vonden het wel jammer dat zij nu niet beter van mij konden worden, maar ze hadden er ook begrip voor dat het voor mij niet handig zou zijn om dat te doen als ik er zelf niet beter van werd. Dat is immers hun eigen filosofie. Kortom, ik had dankzij de horiscopist dus gelukkig een goed argument. Ik heb het verder maar zo gelaten en ga me maar weer met andere dingen bezighouden, waar ik misschien dan ook wel niet beter van word, maar wat in ieder geval de moeite waard is voor kansarme kinderen.
Weer een paar dagen later was ik aanwezigheid bij de presentatie over een boek over positive thinking. De professionele zaalvulling was wederom in volle getale aanwezig. Er was immers weer een uitgebreid buffet. Er zaten acht prominenten achter een grote tafel en elk der prominenten hield een lang en uitgebreid verhaal over de geweldige verdiensten van de schrijver en de betekenis van zijn nieuwe boek voor de jeugd van Nepal. Allemaal heel vriendelijk. Jammer dat alle toespraken in het Nepalees waren, maar uit de lichaamstaal en een enkele engels kreet kon ik toch nog veel opmaken. En als je dat dan allemaal zo zit aan te kijken zie je pas hoe ver wij eigenlijk zijn met onze eigen ontwikkeling. En dan begrijp je ook waarom Nepal niet verder komt. Een volslagen gebrek aan initiatief en daadkracht dragen daar dan nog aan bij.
Ik denk overigens wel dat men in Nepal uitstekend in staat zou zijn om de cursus: "how to make things complicated for other people" (met buffet) te organiseren. Op dat terrein heeft Nepal vele deskundigen.
Omdat ik er volgens mijn horoscopist toch niet beter van word, beperk ik mij er voorlopig maar toe om mijn vrouw te helpen met haar project Noble House: het bieden van een stukje toekomst aan kansarme Nepalese kinderen. (zie www.engely.nl) En dat doe ik graag !! En hier heeft de horoscopist dan bepaald ongelijk: ik word er wel degelijk beter van. Zij het niet financieel, maar dat heb ik er graag voor over.
Peter Tersteeg
