Bedriegenden, bedrogenen en de kunst van het bezuinigen.

Op een onbewaakt moment verbaas ik mij zo heel stilletjes wel eens over de gang van zaken bij de Overheid: het Rijk van de bedriegenden die heersen over de bedrogenen. De bedriegenden die zich manifesteren als de verborgen graaiers en de bedrogenen die het niet in de gaten hebben. Daar dacht ik aan toen ik vandaag in de trein zat en zo eens naar buiten keek en om mij heel allerlei riante (semi-) over- heidsgebouwen zag staan. Toen schoot mij de gedachte te binnen over een heel andere categorie graaiers. Graaiers waar niemand zich druk om lijkt te maken. Bedriegenden die als ambtenaar huizen in riante kantoren, waar op niets bezuinigd wordt.

In het bedrijfsleven is dat toch wel anders. Daar moet hard gewerkt worden. Daar moet het eerst verdiend worden. Bij de bedriegenden gaat dat anders. Daar zijn geen bonussen, maar wel (immateriële) rechten. Oneindig veel. En in die wereld is belangrijk dat de ambtenaren vooral maar ontstresst bezig kunnen zijn met het naleven van de vele onzinnige regeltjes. Er wordt goud besteed aan het naleven van onzin. De regelzucht die onbegrensd lijkt. Ambtenaren die komen controleren of je een hond hebt, ambtenaren die bepalen of je wel of niet vanuit je eigen huis mag trouwen, ambtenaren die er op toezien of je een boom in je eigen tuin wel of niet mag kappen, ambtenaren die bepalen hoe het kippenhok er uit moet zien, ambtenaren die bepalen of je je gordel om hebt, ambtenaren die bepalen waar (te hoge) verkeersdrempels of onzinnige rotondes aangelegd worden. Ambtenaren die heel Nederland volzetten met ge- en verbodsborden. Ik heb het idee dat er meer borden langs de weg staan dan dat wij inwoners hebben. Ambtenaren die per definitie een goed pensioen hebben en niet ontslagen worden. Maar wat geeft het. Ambtenaren worden niet op resultaat afgerekend en ambtenaren hebben geen enkel belang bij “excellent presteren”. En de belastingbetalers - de bedrogenen - betalen dit allemaal. En je hoort ze niet. Merkwaardig toch.

Er moet bezuinigd worden. Daar zijn we het over eens. Helaas worden de bezuinigingen uitgevoerd onder verantwoordelijkheid van bestuurders die nooit enige profit verantwoordelijkheid hebben gedragen. Voor het overige zullen zij ongetwijfeld uiterst capabel zijn. Maar ik twijfel aan hun deskundigheid op het terrein van de kunst van het bezuinigen. Wij gedogen dit allemaal. En het zal er naar mijn verachting niet van komen dat ambtenaren hun theezakje moeten delen met een collega. Ik stel voor dat we dat dan voorlopig ook nog maar even gedogen.

Laat mijn boodschap helder zijn: zero base budgettering zou een uitkomst zijn voor de overheid. Bezin je op je kerntaken en bepaal wat echt nodig is. Vast geen verkeersbod of een verdwaalde rotonde. En doe wat je moet doen heel goed en heel efficiënt. Bijkomend voordeel zal ongetwijfeld ook zijn dat er minder kostbare fouten gemaakt worden. De voorbeelden liggen voor het oprapen. Er kan meer gedaan worden voor minder geld. Dat is pas echt besparen. Maar dat is dan ook een kunst.

Peter Tersteeg

Nepalese tegenstellingen

Nu we zelf ineens twee Nepalese kinderen hebben, krijgt een bezoek aan Nepal toch een andere dimensie. Enerzijds de ongekende domheid van de bevolking waar je steeds weer tegen aan loopt; anderzijds dat kleien beetje wat je kunt toevoegen om er iets moois van te maken. Je hoeft niet iets goed te kunnen om iets goed te kunnen doen. Een klein stapje voor ons dat van levensbelang kan zijn voor een ander, zoals we dat met name bij Sirjana gezien hebben. En daardoor kun je het volhouden.
 

Kinderen zonder toekomst, niet gekend, verlaten, getekend, verwaarloosd en zo hulpeloos zonder onze hulp. Bij elk bezoek aan Nepal zijn het de kindergezichtjes die je treffen. Maar ook heel blije kinderen die het helemaal geweldig vinden als we in ons bergproject broodjes met pindakaas of chocoladepasta voor ze maken. Zoiets hebben ze nog nooit meegemaakt. En daarna spelen met ballonnen. Ze vinden het geweldig en ook wij hebben er plezier in. En dan mogen ze de nieuwe warme kleren passen die meegekomen zijn. Weer feest en wat zijn ze er blij mee. Het wordt allemaal heel zorgvuldig opgeborgen onder hun bed. Via onze contacten komen zij dan bij ons, waar ze aandacht en scholing krijgen. Het is mooi om te zien.
 

Machteloos toekijken met het besef dat een klein kindje van 11 dagen oud zal overlijden zonder onze hulp. Wanhoop en verdriet bij de moeder. Nee ! Dit laten we niet gebeuren en het kindje is in een ziekenhuis opgenomen waar ook weer niet alle hulp voorhanden was. Het kinderziekenhuis kan (nog) niet opereren omdat er geen zuurstof voorziening is. Met een klein beetje konden we ook daar iets aan doen en men is begonnen met de aanleg van een “oxygen life line”: een centrale zuurstofvoorziening.
 

Afgelopen week is Shangita overleden. Haar leven was kort voor haar; nog maar 11 jaar. Ontsteld dat in Nepal geen beenmergtransplantatie mogelijk is. De laatste drie maanden hebben we haar in een ziekenhuis kunnen opvangen zodat ze geen pijn zou lijden, machteloos dat we haar niet konden helpen. Gelukkig had ze geen besef wat er met haar gebeurde en is ze zonder veel pijn ingeslapen.
Wanhoop wanneer je ziet dat langzaam een klein kindje van amper 10 dagen oud te ziek om reacties te geven gaat overlijden. Ontredderd haar nog jonge moeder omdat hulp niet gegeven kan worden. Dan is keuzes maken niet relevant meer.
 

Maar ook weer de mooie dingen als we zien hoe Shivangy – twee jaar geleden opgenomen in ons Down Syndroom project – fantastisch is opgeknapt en nu misschien wel weer een stukje toekomst heeft. En dan onze grote vriend, die ooit een drumstel heeft gekregen. De tranen schieten in je ogen als je hem bezig ziet. Ook dat is mooi om mee te maken.
 

En dan weer de andere kant. De officials die aangeven die onze Nepalese kinderen willen zien om vast te stellen dat het goed gaat met ze. Het kan ze helemaal niets schelen hoe het met de kinderen gaat, net zo min als het ze iets kan schelen wat er met al die andere tienduizenden kinderen gebeurt die verkocht worden in de prostitutie of als werkslaaf. Je wilt het allemaal niet weten. Het gaat er alleen maar om dat ze geld wilden zien. Mooi niet dus, want door het besluit van onze Minister zijn ze nu veilig bij ons. Een geruststellende gedachte.  De officials die zich er ook niet om bekommeren als je in Kathmandu langs de kant van de weg vrouwen ziet bedelen, die om meer geld op te halen, gewoon babies uit opvanghuizen lenen.
 

De Nepalese tegenstellingen; je moet er maar mee leren leven. Je hebt geen andere keus.

Peter Tersteeg

 

meer actuele info: www.Engely.eu