YES ! Een crisis.

Een geweldige titel voor het boek van Marc Lammers - de inspirerende coach van het olympische dames hockey team - over de kansen die een crisis biedt. Marc trad op tijdens de traditionele De Ruijterlezing van Mars & Mercurius, een vereniging waarvan de leden een verantwoordelijke positie in het bedrijfsleven bekleden  en die, met hun officiers-achtergrond, een onderling netwerk onderhouden waarbinnen respect, kameraad- schappelijkheid en vertrouwelijkheid de speerpunten zijn.
 

In Beijing kan je niet hockeyen. De hitte, de smog en de luchtvochtigheid maken het zelfs gevaarlijk voor sporters. Iedereen zei: 'Wat een crisis?!...'
Marc dacht: 'Yes! Een crisis...'. En genoot van de uitdaging. Het zou aankomen op de creatiefste oplossingen, de beste manier om de tegenslag te lijf te gaan. Je wint niet van een crisis, maar van je concurrenten.

In het verleden schreef ik al eens over kansen en bedreigingen op http://china-xin.blogspot.com/ aan de hand van het Chinese karakter voor crisis. In het Chinees is het begrip crisis namelijk opgebouwd uit de karakters voor 'bedreiging' en 'kans'. Men gaat er van uit dat er een samenhang bestaat tussen deze schijnbare tegenstellingen. En dat een crisis dus niet alleen maar bedreigend is, maar zeer zeker ook kansen biedt. De kansen die zich tijdens een crisis voordoen liggen voor het oprapen. Maar je moet ze wel (willen) zien. Want kansen oppakken vereist veranderen en dat is bedreigend en roept weerstanden op.  Maar wat zijn dan die kansen die we tegen komen. Het vergelijk dat Marc maakt met zijn blik op de sportwereld is verrassend actueel en relevant.

Koester de kans van rust tijdens een crisis. Organisaties kunnen de opgelegde rust gebruiken om beter te worden. Reculer pour mieux sauter. Een gelegenheid om out of the box te denken en nieuwe mogelijkheden te onderzoeken. Los van de dwangmatige waan van de dag als het druk is en aan het succes geen einde lijkt te komen. Kansen creëren komt niet vanzelf. Er moet over nagedacht worden en daar is tijd en aandacht voor nodig.

Een overleven van een crisis vergt nieuwe inzichten. Bedenk in deze de woorden van Albert Einstein: "The definition of stupidity is expecting different results and doing the same things every day." Wat kunnen we anders doen. Waar we kunnen we verbeteren. Waar zien we mogelijkheden.

Als het proces klopt volgt het resultaat vanzelf. Kijk niet alleen naar de resultaten. In een crisis is het zinloos om de resultaten te vergelijken met de situatie voor de crisis. Het belangrijkste criterium is om beter te zijn dan je concurrenten, die het ook allemaal slecht doen. Het maakt de crisis al een stuk overzichtelijker.  

Innovatie kost energie, maar niet altijd geld. Geld komt vanzelf als de ideeeeeeen excellent en de plannen goed zijn. Er medewerkers zijn die zich laten inspireren; er een team is dat het kan.

Kleine slokjes om niet te verzuipen; een maaltijd moet je goed kauwen. Waarom niet een lijstje maken met vijftig dingen die ieder voor slechts twee procent bijdragen aan de verbetering van het proces. Kijk naar alle kleine verbeterpuntjes en kijk naar de vermijdbare kosten. Het maakt een crisis overzichtelijk, minder bedreigend en beter behapbaar en verteerbaar voor de betrokkenen. Creëer een flow van kleine successen.   

“Know you enemy” was volgens Von Clausewitz een van de succesfactoren om een oorlog te winnen. Meten is weten. In een crisis moet je je niet neerleggen bij een gebrek aan informatie. Zorg dat je alles kunt weten, zowel intern als van de ontwikkelingen bij je klanten en je concurrenten. Know your enemy, en pas je strategie aan.

Misbruik de crisis. Perceptiemanagement en crisis zoals ik al eens eerder als blog schreef.

Crisis is de tijd voor verandering. Maak er iets moois van !




Peter Tersteeg


peter@tersteeg.biz


*  Met dank aan Marc Lammers: een inspirerend mens die van zijn dyslexie een kans gemaakt heeft. 




 

Ik weiger dit afscheid !

Je werd op straat geboren. Je bedje leek nergens op, en van kraamvisite was geen sprake. Je toekomst onzeker, geen melk in je flesje. Je moeder baarde je, ze stond op, bond je op haar rug en gaf je je leven. En God, wat hield ze van je!!! Trots was ze, zielsgelukkig met jou. Voor jou zou ze alles doen, voor jou zou ze leven! Acht jaar later stierf ze. Jij bleef alleen achter. Je vader kende je alleen van de keren dat hij dronken je moeder betastte. Je sloeg. Je herkende hem als geen ander toen hij die nacht kwam om je zus te halen. Hij verkocht haar aan een onbekende man. Hij kreeg er een fles whisky voor. Goedkope gore troep die hij toch niet lekker vond, maar dronk om zijn leven te vergeten. Je zus verdween, je zag haar nooit meer terug. Die verhalen kende jij maar al te goed. Je vriendinnetje werd eerder al op straat aangevallen. Haar ogen werden haar ontnomen, en de rest van haar lichaam was goed voor de prostitutie. Je stond erbij en keek ernaar, bevroren en niet in staat iets te doen. Huilen kon je niet. Niet meer.

Je moeder hield van je, lieve prinses, oh, wat hield ze van je! Uit liefde voor jou gaf ze je aan ons. Niets werd geregeld, niets op papier. We mochten je hebben, moesten je een toekomst geven. Dat zij je gedragen had was haar grote eer. Wij moesten zorgen dat je het leven kreeg wat je verdiende. Ik weet zeker dat je moeder nachtenlang gehuild moet hebben om het leven dat ze je niet kon geven. Om de afstand, maar ook om het mooie leven dat je zou gaan krijgen. Je verhuisde naar een opvanghuis. Je mocht naar school. Je groeide, ontwikkelde. Je moeder was trots op je. Wat moet ze gehuild hebben toen ze voelde dat ze dood zou gaan. Wat moet ze door een hel zijn gegaan toen ze voor jou verzweeg dat jullie elkaar niet meer zouden zien. Ze moet zich verscheurd hebben gevoeld toen ze je de laatste keer vertelde dat je nieuwe ouders zou krijgen die je mee zouden nemen naar de zee. Een grote zee die aan het einde samen zou komen met de hemel. Ze stierf op een mooie lentedag. Je vond haar toen je haar bezocht, haar wilde vertellen over je nieuwe school, je vriendinnetjes en je leven. Ze lag naast haar schamele inboedel. Overleden, helemaal alleen. Ze had gedaan wat ze kon lieve Prinses. En daarmee had ze jou het leven gegeven.

Je mocht met ons mee naar Nederland. Je had niemand meer. Je leerde spelen, krijten en tekenen. Je leerde wat het was om te lachen. Je leerde dat in Nederland poezen in een huis wonen en slapen in een warme mand. Je ging in bad, in echt warm water! Je kreeg een mooie jurk, de mooiste die je ooit had gehad. We leerden je zwemmen, voor het geval je in het water zou vallen. Voordat je ging slapen streken we over je haar en vertelden we over je moeder. Je lieve moeder, wat zou ze trots geweest zijn op je! We leerden dat je met haar kon praten als je naar de maan keek. Je mocht een kind zijn. We houden zoveel van je lieve Prinses, meer dan jij ooit kunt weten! We lazen je voor, over liefde “tot de maan en terug, zoveeeeeel!!!” We lachten om je lieve Nederlandse uitspraak, je lieve lach. We zijn zo gelukkig met je!

Dinsdag zag je voor het eerst in je leven de zee. Je had je mooiste jurk aangetrokken. De zee, met aan het einde de hemel. Je liet je vallen, plat op je buik, en genoot! Zelden heb ik je zo gelukkig gezien als toen je spatterde in zee! Oh lieve Prinses, je was prachtig! Aan het einde van de dag trokken je voetjes krom. Je kon niet meer lopen. We hebben je gedragen, zodat je toch nog kon genieten.

Je bent zo ziek. Gelukkig waren we er op tijd bij. Vijf weken nadat je met het grote vliegtuig in Nederland kwam werd de diagnose gesteld: je bent ernstig ziek. Zonder medicijnen heb je geen toekomst. Je zit opgesloten in je lichaam, en op den duur zullen ook je hersentjes achteruit gaan. Dat duurt niet eens zo lang. We hebben geen tijd te verliezen. Ziekenhuisbezoeken wisselen we af met mooie dagen. De dieren, je opblaasbadje,en de zee.

Je laat je vallen in de zee en schatert het uit! Precies 24 uur later komt het telefoontje: je mag niet bij ons blijven en moet terug naar Nepal. Daarmee is het vonnis getekend. Je gaat dood.

Je medicijnen zijn nog niet op orde, je bent nog niet ingesteld. Je kunt nog niet terug lieve Prinses. Waar moet je heen? Je vader dreigt je te verkopen, je moeder is niet meer. Je had je ouders gevonden, ze brachten je naar de zee! Omdat we je niet gedragen hebben - nooit die navelstreng hebben gedeeld - kunnen we niets voor je doen. Juridisch behoor je je vader toe. Voor hem heel praktisch, het levert hem de nodige alcohol op. Maar lieve prinses: voor je moeder vechten we. Voor jou vechten we. Ik kan mezelf niet recht aankijken en weten hoeveel er van je gehouden is, wat je moeder voor je gedaan heeft en welke belofte we haar hebben gemaakt. Ik kan jou niet recht in je ogen kijken en je vertellen dat ik je nu laat gaan. Ik kan je niet dood laten gaan zonder dat ik al mijn botten voor je gebroken heb, zonder de strijd tot aan het bittere einde te hebben gevoerd voor je. Ik hou van je, tot de maan en terug!

Lieverd, we hebben op de kop af nog drie weken! Drie weken om te vechten voor jouw leven. Lieverd, je grenzeloze vertrouwen in ons, in het leven en alles wat je mee hebt mogen maken…. hou nog eventjes vol!

Rhana Tersteeg

De achtergrond:

Al enige maanden zijn Anjana (12) en Sirjana (9) bij ons in huis. Twee Nepalese meisjes, die wij al lang kennen uit ons opvanghuis en die wij op vakantie meegenomen hebben naar Nederland toen hun moeder overleed en hun vader hen dreigde te verkopen in de prostitutie. Eenmaal in Nederland bleek dat zij een ernstige afwijking aan de schildklier hebben die dringend medische behandeling behoeft.

De medische behandeling is ingezet en gelukkig gaat het heel goed met de meisjes. Hun verzoek om een verblijfsvergunning is deze week door het IND afgewezen; de meisjes dreigen nu Nederland uitgezet te worden waardoor de medische behandeling in Nederland niet voortgezet kan worden. In Nepal kunnen zij niet behandeld worden waardoor er een levensbedreigende situatie voor hen ontstaat. Bovendien zijn zij niet veilig voor de praktijken van hun vader.

Anjana en Sirjana zijn zien in Hart van Nederland op SBS 6 http://www.youtube.com/watch?v=on3q5BlMziI

Wir haben es nicht gewusst.

Wir haben es nicht gewusst. Te schandalig voor woorden dat een (voormalig) hoogwaardigheidsbekleder van de Roomskatholieke Kerk dergelijke woorden in de mond durft te nemen als gesproken wordt over de streken die gefrustreerde fraters, paters en priesters uithaalden toen zij nog een goddelijke macht over hun medemens konden uitoefenen. ’S Heerenleed kan drijven over zeeen vol van eenzaamheid, zoals mijn goede vriend dit uitdrukte toen wij in een ver verleden nog op de studentenflat woonden. Wij wisten het wel, en je bent echt niet van deze wereld als je zegt er niets van te weten. Of je jokt, maar dat doet een prelaat toch niet. Dan maar lekker volhouden dat je eigenlijk Innocentius heet. 

Het zou de Paus in al zijn heiligheid sieren als hij, in het bijzijn van alle camera’s die er maar te vinden zijn, openlijk en oprecht zijn spijt zou betuigen voor de gedragingen van zijn onderknuppels en zijn God om vergiffenis van zijn zonden zou vragen. De zonden van de dienaren Gods van zijn Kerk, waar hij als Paus toch uiteindelijk verantwoordelijk voor is, ook al heeft hij het zelf niet gedaan. Maar “mea culpa” belijden zal juridisch inmiddels wel een uiterst kostbare zaak zijn geworden. Dus naar gewoon negeren wat er allemaal in de echte wereld gebeurt. De Paus moet zich diep schamen.

Tot op heden hebben we eigenlijk nog alleen maar gehoord over de misstanden op katholieke internaten voor jongetjes. Maar hoe zit het dan met de meisjes en nonnetjes. Kan me niet voorstellen dat die categorie veilig is geweest voor de wellust van de roomse godsdienaren. 

Ik hen niets tegen de christelijke filosofie, maar ik heb wel bezwaar tegen de arrogantie en het machtsmisbruik van vele kerkelijke leiders. Juist zij zouden het goede voorbeeld moeten geven. Het goede voorbeeld van mededogen, nederigheid en rechtvaardigheid. Maar ook daar blijkt moed voor nodig te zijn. Moed die ik tot op heden niet gezien heb. 

Zum Kotzen !




Peter Tersteeg

Gevaar verplicht

Onlangs was ik aanwezig op de traditionele De Ruyter lezing van Mars en Mercurius, een vereniging waarvan de leden een verantwoordelijke positie in het bedrijfsleven bekleden  en die, met hun officiers-achtergrond, een onderling netwerk onderhouden waarbinnen respect, kameraadschappelijkheid en vertrouwelijkheid de speerpunten zijn.

Een van de sprekers was Prof Paul Frissen, die sprak over de elites die in een politieke orde even onvermijdelijk als noodzakelijk zijn. Paul Frissen schrijft over dit hoogst actuele thema in zijn boek "Gevaar verplicht". Hij is ook auteur van “De staat van verschil”, waarin de differentie van de wereld naar voren wordt geschoven als bescherming tegen de totalitaire verleiding van de politiek. In haar poging de burger op te voeden komt de overheid achter diens voordeur en onder diens bed. Dat is meer dan onwenselijk.

Alom vallen pleidooien voor leiderschap te beluisteren, terwijl het ongemak over dat thema hardnekkig blijft bestaan. De politiek is in de greep van de verheffing. De staat mag, nee moet weer beschaven. Paternalisme is helemaal terug. Moraliseren is de nieuwe politieke correctheid. Van links tot rechts wordt de burger bij hand genomen, voor zijn eigen bestwil en tot heil van de gemeenschap. De pleidooien voor verheffing suggereren dat de staat momenteel moreel neutraal is en relativistisch, dat onvoldoende over waarden en normen wordt gewaakt, dat te weinig wordt opgetreden.
 

Het kabinet bereidt een Handvest Verantwoordelijk Burgerschap voor. Het kabinet wil kennelijk een ander volk. Te weinig burgers zijn klaarblijkelijk verantwoordelijk. In een democratie liggen de verhoudingen helaas anders. De burger kan een ander kabinet willen, niet andersom. Sterker nog, de notie van burgerschap houdt in dat de burger eenzijdig zijn verhouding met de staat definieert. Voor het overige moet de burger vooral tegen de staat worden beschermd.
 

Paul Frissen verklaart de politiek tot een gevaarlijke institutie. Het geweldsmonopolie stelt bijzondere eisen aan politieke elites: terughoudendheid, zelfbeheersing en zelfbeperking. Politieke representatie is dan ook een zaak van distantie en niet van populistisch leiderschap. Met goede redenen is het geweldsmonopolie hebben aan de staat toevertrouwd. Met dit monopolie handhaaft de staat de rechtsorde en beschermt hij de vrijheid van de burger. De vrijheid van de burger is zijn fundamenteel recht op anders zijn. In ons verschil zijn wij voor staat en recht gelijk. Daarom is de bescherming van de minderheid een belangrijke democratische opgave. Het geweldsmonopolie moet voorkomen dat deze verschillen tot geweld leiden. Onze onenigheid moet draaglijk blijven. De staat kan dat alleen gezaghebbend doen als hij ten aanzien van alle verschillen neutraal blijft. Hij handhaaft de normen – wat niet mag. Hij bemoeit zich niet met de waarden – wat moet. Althans, zo zou het moeten zijn. In werkelijkheid is de staat allerminst neutraal en zeer actief in het domein van de waarden. Er moet immers heel veel: emanciperen, gezond leven, veilig en verstandig eten, participeren, solidair zijn. Dat klinkt sympathiek, maar de staat is geen sympathieke organisatie. Omdat de staat de dwang hanteert en dus als enige institutie immoreel mag handelen moet hij verre blijven van onze moraal. De dreiging ligt altijd op de loer dat politieke meerderheden hun opvattingen over het goede leven aan minderheden opleggen. Dan bevoordeelt de staat liberale geloofsopvattingen boven orthodoxe. Dan sluit de staat een school die uitstekende Cito-scores, maar onaanvaardbare opvattingen heeft. Dan voert de staat een cultuurpolitiek en noemt deze multicultureel.
 

Evenmin mag de staat zich bemoeien met de waarheid. De geschiedenis kan onmogelijk worden gecanoniseerd, zolang er strijdige historische interpretaties zijn. Voor de een is de Beeldenstorm een verzetsdaad, voor de ander cultuurbarbarisme. Dat scheelt in Nederland slechts kilometers. Trots is in het politieke domein net zo gevaarlijk als een pertinente waarheidsopvatting. Een politicoloog zei ooit dat machthebbers het zich kunnen permitteren niet te leren. We hebben machthebbers nodig om de samenleving te beschermen tegen al te enthousiaste verkondigers van de ene waarheid.
 

Omdat politieke elites macht uitoefenen moeten zij over bijzondere deugden beschikken; het gevaar van de staat schept verplichtingen. Frissen bepleit daarom een aristocratische politiek. Opnieuw schreef hij een controversieel en fascinerend boek op een moment dat de actuele politiek in grote verwarring verkeert.

Peter Tersteeg


peter@tersteeg.biz 

* illustratie van Francis Bacon voorstellende de angst van Paus Innocentius voor de machtsuitoefening die bij zijn positie hoort. 

Over smaak valt te twisten

Onlangs hoorde ik Mrs Miller weer eens met haar smaakvolle gezangen. De onvolprezen zangeres, die zo onwaarschijnlijk gruwelijk zingt, dat het bijna weer mooi wordt. Ze ziet er ook nog afschuwelijk uit; het roept bij mij het beeld op van de ideale schoonmoeder. Je moet wel over de nodige moed beschikken om met dergelijke kwaliteiten nog op te durven treden en "to do your thing". Over smaak valt evenwel te twisten.

Het deed mij denken aan het  jaarverslag van de Bussy Groep dat ik ooit heb laten maken met als doel om het lelijkste jaarverslag van Nederland te maken. Grafisch perfect, maar met een boodschap over klantgerichtheid. Eén van de eerste jaarverslagen die op CD ROM uitgebracht werden, met muziek van het Zwanenkoor. Bij het aanklikken van de cijfers zong het Zwanenkoor “als je lacht dan ben je rijk” en de geschiedenis van de groep werd muzikaal omlijst met het lied “omdat ik zoveel van je hou”. Het voorwoord dat ik toen schreef sloot er helemaal bij aan:

Over smaak valt te twisten:

Gewoonlijk meent een mens dat, als er iets gedrukt ziet, er daarbij ook steeds iets bedacht moet kunnen worden. Dat is in dit geval ook zo, maar toch even anders. Doordat de op één na beste drukkerij tot onze Groep behoort, kunnen wij namelijk ook heel goed lelijk drukken. Daar hebben wij zelfs een certificaat voor. Het kwaliteitscertificaat. En dat hebben wij gekregen omdat wij bij de uitvoering van  opdrachten voldoen aan de eisen die de klant stelt. Ook als wij het zelf niet mooi vinden.

Dit jaar hebben wij ons ten doel gesteld om als toppunt van kwaliteit een verschrikkelijk lelijk jaarverslag te maken. Welke inspanningen je je namelijk ook getroost, er is altijd wel weer commentaar of kritiek. Of het nu gaat over het ontwerpen van een jaarverslag, het zoeken van een verjaardagscadeautje of het leiden van een onderneming. Dus waarom zou je het niet eens helemaal anders doen. Maar dan wel zo dat je er zelf in ieder geval nog veel plezier aan beleefd hebt.


Een afschuwelijk jaarverslag. Zo lelijk dat het bijna weer mooi is. Vloekende kleuren, conflicterende stijlen en illustraties waar je bepaald niet ‘bien’ van wordt. Uniek in zijn soort, maar een grafisch absoluut verantwoord kunststuk qua vormgeving, typografie en ‘verfijnde smaak’. Toch.   

Peter Tersteeg 


peter@tersteeg.biz




* liefhebbers van de smaakvolle gezangen van Mrs Miller kunnen terecht bij www.torrentz.com 

 

Midlife cruise

Zo ergens rond de 50 slaat het toe: de midlife crisis. Soms in alle hevigheid, soms onder de oppervlakte.

Een somber perspectief als je bedenkt, dat je het zo rond de 50 verder wel kunt vergeten. Het wordt alleen maar slechter. Je bent nu definitief over je hoogtepunt heen. Afgeschreven op de arbeidsmarkt, omdat je overgekwalificeerd bent in de hedendaagse  zesjescultuur. Het hoeft allemaal niet meer. Eindelijk. Je beseft toch wel dat je vanaf heden ontoerekeningsvatbaar verklaard bent. Ook jij ontkomt daar niet aan. Het wordt allemaal minder. Aderverkalking rukt op. Cursussen als intuïtief dansen en samenzang voor autistische echtparen worden de belangrijkste bezigheidstherapie. Je wordt wat trager en begrijpt de jeugd niet meer zo goed. Je leest alle overlijdensadvertenties. En stiekem bij de tandarts - waar je steeds vaker moet komen - het blad 50+.  Advertenties over afgeprijsde rollators, steunkousen en instapbaden krijgen je belangstelling. Kortom, je zou het niemand toe wensen.

Maar 50 heeft ook zo zijn voordelen. Je mag nu weer een vriendin nemen. Je mag nu ook op zaterdagmiddag in de kou rondtoeren in een oude sportwagen met open dak en dan denken dat alle vrouwen naar jou kijken. Dat je kou vat en een stijve nek krijgt, hoef je niemand te laten merken. Je mag meedoen aan al die filosofische beschouwingen over de kwaliteit van het leven en je slikt 's winters de vitaminepillen van Dr. Vogel. En als je een hekel hebt aan grijs, mag je je haar verven.

Kortom de lonkende perspectieven zijn ook voor jou zo riant dat je je ongetwijfeld op dit moment in de gracht wilt laten rijden. Toch zou ik dat maar niet doen. Want er zijn nog oplossingen. Wat dacht je er immers van om je 50e verjaardag pas over 11 jaar te vieren. Niemand die het zal merken. Een aantrekkelijke positieve gedachte is ongetwijfeld de mogelijkheid om binnenkort korting op treinreizen te krijgen (in de daluren) en op midweekarrangementen bij Center Parcs. Dus waarom nu eigenlijk getreurd; het hoort er nu eenmaal allemaal bij. Wees er blij mij dat je dit allemaal mag meemaken.

Voor mij persoonlijk heb ik – onverwachts – nog iets moois kunnen maken van mijn midlife crisis. Ik kon zomaar beginnen aan midlife cruise. Een cruise die mij weer bracht op het schoolplein van moeders die mij dochters zouden kunnen zijn. Een midlife cruise die je zo maar kan overkomen. 

Een aantal jaren geleden zijn mijn vrouw en ik toevallig begonnen met het opzetten van opvanghuizen voor kansarme kinderen in Nepal. In die begin tijd kwam een moeder naar ons toe met de vraag of wij voor haar dochtertjes Anjana(11) en Sirjana (8) wilden zorgen. Zij kon het niet meer en kon hen ook niet beschermen tegen hun vader die zijn oudste dochter al verkocht had in de prostitutie voor een fles whisky. Natuurlijk hebben wij de kinderen toen in ons Noble House opgenomen. Het was een goede moeder die regelmatig contact hield met haar dochtertjes, en ook wij zagen haar zeer regelmatig. Toen de moeder in april 2009 plotseling overleed stond de dronken vader weer aan de poort van Noble House te rammelen om zijn dochters op te eisen en hen te gelde te maken. Voor ons aanleiding om direct naar Nepal te gaan en de kinderen voor een vakantie van 3 maanden mee naar Nederland te nemen.  Een periode dat ze ven kind mochten zijn en niet bang hoefden te zijn dat ze ook door hun vader mishandeld en verkocht zouden worden.

Eenmaal in Nederland bleek dat beide kinderen een ernstige ziekte aan hun schildklier hebben: de ziekte van Hashimoto. Een aandoening die tot gevolg heeft dat Sirjana zonder medische behandeling niet meer zal groeien en zelfs binnen enkele jaren zal overlijden. Beide kinderen zijn kansloos als zij geen adequate medische behandeling krijgen. Terug naar Nepal kan niet meer, omdat behandeling voor een dergelijke ziekte in Nepal niet mogelijk is. Bovendien zijn ze daar niet veilig zijn hun vader.

En daar sta je dan ineens met je goede gedrag en krijgt je leven plotseling een volstrekt andere wending. Onze eigen dochters zijn al lang het huis uit en goed terecht gekomen en we waren bezig ons leven anders in te richten met vrijheid en veelvuldig reizen.  En dan krijg je ineens twee nieuwe dochters in huis waar je voor moet zorgen. In plaats van een abonnement op 50+ moeten we ons nu weer abonneren op “Ouders van nu”. Weer in het holst van de nacht vroeg zwemles. Weer dochters naar school brengen. Weer die ouderavonden en binnenkort weer die puistenkoppen aan de deur. Je maakt het allemaal weer mee.

Een nieuwe wending in je leven die echter ook iets heel moois met zich mee brengt. Kansarme kinderen nu daadwerkelijk een stukje toekomst geven. De meisjes zijn nu bijna een jaar bij ons en we hebben er nog geen seconde spijt van gehad, ondanks alle medische, psychische en culturele problemen die opgelost moesten worden.  We doen het graag. En, het was vooral heel leuk. En als bijkomend voordeel: geen tijd meer voor een midlife crisis. Dus dan toch maar een midlife cruise met alle avonturen die dat weer met zich meebrengt. Het leven is verrassend.

Onlangs kreeg mijn midlife cruise weer een nieuwe wending. Een verzoek om een verblijfsvergunning voor de kinderen op zowel medische als schrijnende gronden werd door IND afgewezen. Volstrekt onverantwoord! En dan ben je weer bezig met juridische procedures, het geven van interviews in de media en het opzetten van handtekeningenacties.

Alle lezers wil ik uitnodigen de petitie te tekenen via de link http://bit.ly/bUdvmJ Het verhaal over de meisjes is te zien Hart van Nederland via de link http://bit.ly/dwcwLg
 

En bedenk: men hoeft niet iets goed te kunnen, om iets goeds te kunnen doen.

Peter Tersteeg

* voor meer actuele info zie http://www.engely.eu/nieuws

Bezuinig in de zorg, niet op de zorg !!

We staan weer voor een rondje bezuinigingen. Niet uniek want zo lang ik mij kan heugen is onze overheid al bezig met bezuinigen. Maar kennelijk levert het allemaal niets op.  En daar verbaas ik mij over. 

Het zou toch wel heel mooi zijn als wij ook in Nederland in staat zouden zijn om het “verwerkingsproces” van de patiënten te optimaliseren en de doorlooptijden in zieken- huizen te verkorten. De inefficiency druipt van de muur en een patiënt wordt nog steeds niet gezien als een klant. En dat maakt onze gezondheidszorg buitengewoon duur. Er is wat mij betreft niets op tegen om een ziekenhuis bedrijfsmatig, meetbaar en efficiënt te organiseren. Er zijn talrijke logistieke systemen beschikbaar, die het mogelijk maken om het product “patiënt” efficiënt door het proces te leiden. Het lijkt mij dan ook verstandig om eens naar de efficiencyverbetering van de primaire processen te kijken. Dat zou naar mijn gevoel leiden tot zodanig significante kostenreducties in de zorg, dat verdere besparingen op de zorg niet of minder nodig zullen zijn.  

Het staat buiten kijf, dat wij in Nederland kundige artsen hebben. Goed opgeleid en veelal betrokken bij hun patiënt. De artsen krijgen vaak de schuld dat het niet mogelijk zou zijn om klantgerichter te handelen. Gezien mijn ervaringen, betwijfel ik dat eigenlijk. In mijn ogen ligt het meer aan het onwaarschijnlijk logge administratieve systeem om de artsen heen is mijns inziens ook ontworpen door iemand die de klant niet centraal gesteld heeft.
 
Het is wat mij betreft ook volstrekt onbegrijpelijk dat de niet spoedeisende zorg in een ziekenhuis dagelijks om 5 uur sluit. En ook in het weekend gesloten is. Over efficiënt gebruik van kostbare investeringen. Geen enkel bedrijf die zich dat  nog kan permitteren.
 

Even terzijde, we kwamen er achter dat het afsprakenbureau van het UMC Utrecht alleen 's morgens geopend is. Het is toch niet te geloven ! Het zou goed zijn als de service naar patiënten ook werd meegenomen als Key Performance Indicator. Het kan echter nog bonter, zo bleek ons. Voor je een afspraak kunt maken moet je het verwijsbriefje van de huisarts opsturen en “dan word je wel opgeroepen" voor een afspraak. Het is bedroevend en verbijsterend, dat men meent zo met klanten om te kunnen gaan. Ik schaam mij plaatsvervangend. 
 

Onlangs had ik weer een mooi voorbeeld. We moesten op verwijzing van de huisarts een echo laten maken. Vervolgens duurt het een dag of tien voor je een afspraak hebt in een ziekenhuis. Dat moet je dan ook nog het een en ander voor doen, want als we bij een ziekenhuis in de buurt terecht wilden, zou het nota bene 3 weken duren. Aangekomen in het ziekenhuis kom je eerst bij een balie van de polikliniek. Bezet door 2 dames die het druk hebben. Heel druk; de ene dame eet een boterham; de andere dame staat te knoeien aan een printer. Ik wacht en ik wacht en vraag mij af of er echt 2 dames nodig om de stroom patiënten door te verwijzen naar een stoeltje ? Voor de verandering worden we op tijd geholpen. De echo is gemaakt, maar er is geen uitslag want er is geen arts. De uitslag kunnen we over 3 dagen horen van de huisarts. Als dat dan gebeurt, wordt je vervolgens weer verwezen naar een specialist. Weer moet een afspraak gemaakt worden en als je dan geluk hebt kan dat binnen een week of twee. Al met al verstrijkt een periode van ca. 1 maand voor er eigenlijk iets gaat gebeuren. En dat terwijl er een vermoeden is van een ernstige ziekte. 

En wij, wij vinden dat eigenlijk allemaal prima. Kennelijk omdat het om onze gezondheid gaat. Maar we zijn wel bereid om voor deze inefficiency fors te betalen; maar dat valt nog niet zo op, want we zijn toch verzekerd. En de verspilde tijd rekenen we voor het gemak maar even niet.  Die komt meestal toch ten laste van de werkgever. Maar zouden we dit accepteren van een winkel ? Ik dacht het toch niet.
 

Na een paar dagen komt de uitslag via de huisarts. Er is aanvullende onderzoek nodig en de eerst mogelijke afspraak is over 5 weken. Intussen gaan we naar ontwikkelingsland Nepal. Daar laten we dan direct bij aankomst - binnen 1 tot 2 dagen dus - een scan maken. Daar kan het wel, want daar zijn wij klant. 

In Nederland staat nog steeds die afspraak, maar niemand was op het idee gekomen om voor die afspraak bloed af te nemen. Dat bedenk je dan maar zelf, zodat de uitslag van die bloedtest ook bekend is bij de afspraak met de specialist. Dat er uiteindelijk niets aan de hand blijkt te zijn, wordt in Nederland pas bevestigd na ruim 9 weken na het eerste bezoek aan de huisarts.

Peter Tersteeg


peter@tersteeg.biz