Nu we zelf ineens twee Nepalese kinderen hebben, krijgt een bezoek aan Nepal toch een andere dimensie. Enerzijds de ongekende domheid van de bevolking waar je steeds weer tegen aan loopt; anderzijds dat kleien beetje wat je kunt toevoegen om er iets moois van te maken. Je hoeft niet iets goed te kunnen om iets goed te kunnen doen. Een klein stapje voor ons dat van levensbelang kan zijn voor een ander, zoals we dat met name bij Sirjana gezien hebben. En daardoor kun je het volhouden.
Kinderen zonder toekomst, niet gekend, verlaten, getekend, verwaarloosd en zo hulpeloos zonder onze hulp. Bij elk bezoek aan Nepal zijn het de kindergezichtjes die je treffen. Maar ook heel blije kinderen die het helemaal geweldig vinden als we in ons bergproject broodjes met pindakaas of chocoladepasta voor ze maken. Zoiets hebben ze nog nooit meegemaakt. En daarna spelen met ballonnen. Ze vinden het geweldig en ook wij hebben er plezier in. En dan mogen ze de nieuwe warme kleren passen die meegekomen zijn. Weer feest en wat zijn ze er blij mee. Het wordt allemaal heel zorgvuldig opgeborgen onder hun bed. Via onze contacten komen zij dan bij ons, waar ze aandacht en scholing krijgen. Het is mooi om te zien.
Machteloos toekijken met het besef dat een klein kindje van 11 dagen oud zal overlijden zonder onze hulp. Wanhoop en verdriet bij de moeder. Nee ! Dit laten we niet gebeuren en het kindje is in een ziekenhuis opgenomen waar ook weer niet alle hulp voorhanden was. Het kinderziekenhuis kan (nog) niet opereren omdat er geen zuurstof voorziening is. Met een klein beetje konden we ook daar iets aan doen en men is begonnen met de aanleg van een “oxygen life line”: een centrale zuurstofvoorziening.
Afgelopen week is Shangita overleden. Haar leven was kort voor haar; nog maar 11 jaar. Ontsteld dat in Nepal geen beenmergtransplantatie mogelijk is. De laatste drie maanden hebben we haar in een ziekenhuis kunnen opvangen zodat ze geen pijn zou lijden, machteloos dat we haar niet konden helpen. Gelukkig had ze geen besef wat er met haar gebeurde en is ze zonder veel pijn ingeslapen.
Wanhoop wanneer je ziet dat langzaam een klein kindje van amper 10 dagen oud te ziek om reacties te geven gaat overlijden. Ontredderd haar nog jonge moeder omdat hulp niet gegeven kan worden. Dan is keuzes maken niet relevant meer.
Wanhoop wanneer je ziet dat langzaam een klein kindje van amper 10 dagen oud te ziek om reacties te geven gaat overlijden. Ontredderd haar nog jonge moeder omdat hulp niet gegeven kan worden. Dan is keuzes maken niet relevant meer.
Maar ook weer de mooie dingen als we zien hoe Shivangy – twee jaar geleden opgenomen in ons Down Syndroom project – fantastisch is opgeknapt en nu misschien wel weer een stukje toekomst heeft. En dan onze grote vriend, die ooit een drumstel heeft gekregen. De tranen schieten in je ogen als je hem bezig ziet. Ook dat is mooi om mee te maken.
En dan weer de andere kant. De officials die aangeven die onze Nepalese kinderen willen zien om vast te stellen dat het goed gaat met ze. Het kan ze helemaal niets schelen hoe het met de kinderen gaat, net zo min als het ze iets kan schelen wat er met al die andere tienduizenden kinderen gebeurt die verkocht worden in de prostitutie of als werkslaaf. Je wilt het allemaal niet weten. Het gaat er alleen maar om dat ze geld wilden zien. Mooi niet dus, want door het besluit van onze Minister zijn ze nu veilig bij ons. Een geruststellende gedachte. De officials die zich er ook niet om bekommeren als je in Kathmandu langs de kant van de weg vrouwen ziet bedelen, die om meer geld op te halen, gewoon babies uit opvanghuizen lenen.
De Nepalese tegenstellingen; je moet er maar mee leren leven. Je hebt geen andere keus.
Peter Tersteeg
meer actuele info: www.Engely.eu
