-->
Een
aantal maanden gelden schreef ik over moed ( http://bit.ly/OPpcT2
). Over de Chinees die het op 4 juni 1989 een in zijn eentje op nam tegen het
Chinese leger. De man met zijn plastic tasje die voor de tanks stond. De man
die de macht van de Chinese Communistische Partij trotseerde, nadat het Plein
van de Hemelse Vrede door de tanks was schoongeveegd. De man die gedacht
moet hebben: “Hier sta ik, plet mij maar met je rupsbanden, als je durft”. De
tankman; de grote onbekende held. Dat was moed.
Moed.
Ongeacht de consequenties voor jou persoonlijk. De bereidheid de confrontatie
met pijn, onzekerheid, angst en intimidatie aan te gaan. Moed is geen
geweten maar een besluit, geen mening maar een daad. Daar moest ik aan denken
toen ik die beroemde foto weer eens zag. Moed, een schaars goed. Moed, niet
alleen fysiek. Doen wat je moet doen. Doen waar je voor staat.
Ik
heb veel reacties gekregen op dat verhaal. Ik werd er op geattendeerd dat er op
dat moment wellicht nog een held was. De commandant van die eerste tank. De
commandant die stopte met zijn tank. De tank met het hele Chinese leger achter
zich. Waarom zou hij gestopt zijn. We zullen het waarschijnlijk nooit weten
want dat zou bepalen of die commandant ook moed had. De moed om te stoppen.
Peter
Tersteeg
