Wij hebben tijdelijk de zorg voor twee Nepalese kinderen Anjana en Sirjana. Toen wij een paar jaar geleden net een familiehuis in Nepal opgezet hadden, vroeg hun moeder of wij voor haar dochters konden zorgen. Zij kon het niet meer. Bovendien kon zij hen niet meer tegen hun dronken vader beschermen. Een vader die een andere dochter al voor een fles whisky aan de prostitutie had verkocht. Natuurlijk hebben wij haar kinderen in ons Noble House opgenomen.
Enkele maanden geleden overleed de moeder. De vader kwam letterlijk aan de poort van Noble House rammelen om zijn dochtertjes op te eisen en hen te gelde te maken. Daarop zijn wij naar Nepal vertrokken en kregen het voor elkaar om de kinderen voor 3 maanden mee te nemen naar Nederland. Om ze even kind te laten zijn. Om ze even zonder zorgen te laten zijn. Twee fantastische kinderen die het geweldig naar hun zin hebben. Maar toen.
Omdat de kinderen toch in Nederland waren besloten wij om hun gezondheid eens te laten controleren. Tot onze verrassing werd geconstateerd dat beide kinderen een ernstige afwijking hebben aan de schildklier waarvoor adequate medische behandeling noodzakelijk is. Bij Sirjana is haar medische conditie dermate alarmerend, dat bij het uitblijven van kwalitatief goede medische zorg en begeleiding zij niet verder zal kunnen groeien en zich voorts allerlei lichamelijke en geestelijke problemen zullen manifesteren hetgeen mogelijk zal resulteren in een vroegtijdig overlijden. Bij Anjana is eenzelfde afwijking geconstateerd, zij het in mindere mate.
Behandeling van deze ziekte is in Nederland goed mogelijk. In Nepal echter niet. En je zou dus denken dat er dan voldoende reden is om een verlenging van hun visum aan te vragen en dat dan ook te krijgen. Maar een verzoek om verlenging van hun verblijf is door het IND binnen één dag telefonisch afgewezen. Met name voor Sirjana heeft dit ernstige gevolgen.
Hoe kunnen wij Sirjana uitleggen wat haar te wachten staat? Hoe vertellen we Sirjana dat ze terug moet zonder medicijnen? Hoe kunnen we Sirjana uitleggen dat ze in haar grenzeloze vertrouwen in ons teleurgesteld zal worden? En dat, terwijl het hier allemaal zo gemakkelijk kan worden opgelost. Waar zijn nu onze normen en waarden. Waar is ons humanitaire gedachtegoed als het er echt op aankomt?
En tot mijn verbazing, komt er dan een man op een fiets langs met een opvallend jack waar op staat “hier is de SP”. “Ik heb jullie verhaal gehoord” zegt hij, “en ik wil jullie helpen”. Binnen een dag is er een groep op Hyves geopend en is er een handtekeningenactie georganiseerd. De publiciteit wordt gezocht. En natuurlijk zit er ook een SP-belang. Terecht, maar de warmte en het enthousiasme waarmee hij zich voor “onze” kinderen inzet zijn bepaald uniek. En we praten. Over de wereld, over de politiek en over onze volstrekt verschillende achtergronden. En ik begrijp zijn passie tegen onrecht- vaardigheid, zoals ik ook mijn eigen passie daarin herken. Vanuit een totaal andere invalshoek.
’s Avonds rijd ik hem in mijn bolide naar de nachtdienst die hij nog moet draaien. Want we hebben te lang gepraat en hij zou te laat komen als hij nog op de fiets verder moest. En s’ morgens haal ik hem weer op. We ontbijten gezamenlijk en hebben het er weer over. Hij vertrekt op zijn fiets, want hij moet weer aan de slag. Aan de slag in zijn strijd tegen de onrechtvaardigheid. Met al zijn emotie en betrokkenheid. Hij is trots op zijn SP. De SP mag trots op hem zijn. Net als ik dat ook ben, ook al ben ik van een andere overtuiging.
We strijden samen voor “onze” kinderen. Hij op zijn manier; ik op de mijne. Hij door het voeren van openbare actie, het organiseren van een handtekeningenactie en het zoeken van de publiciteit. Wij door het voorbereiden van een juridische procedure en de stille diplomatie via onze vrienden. En we leren van elkaar. We horen allebei de achterkant van het gelijk. Nieuwe werelden gaan open. En we respecteren elkaar. Het doel is om een verlenging van de verblijfsduur te verkrijgen op humanitaire gronden. Zou het ons samen lukken ?
Jantje bedankt voor je inzet !
Peter Tersteeg
PS Het is later gelukt om het visum van de kinderen vor 3 maanden te verlengen. Het is niet genoeg, maar wel een eerste stap.
