Binnenkort moeten ze het land uit. Onze wetgeving bepaalt dat twee Nepalese meisjes niet mogen blijven om een medische behandeling te kunnen ondergaan. Ik snap dit niet. En ik wil dit ook niet snappen. Je schaamt je toch voor je eigen land. Die kinderen doen niemand kwaad, zijn niemand tot last en alle (medische) kosten worden betaald. En toch mogen ze niet blijven om behandeld te worden. Schande.
Drie maanden mochten ze bij ons zijn. Anjana en Sirjana; twee Nepalese meisjes van 8 en 11 jaar die even kind mochten zijn. Die even niet bang hoefden te zijn dat ze - net als hun zusje – door hun vader verkocht zouden worden en in de prostitutie terecht zouden komen. Verkocht voor een fles whisky.
We mochten de kinderen eventjes mee naar Nederland nemen toen hun moeder plotseling overleden was. Een moeder die goed was voor haar kinderen en ons enkele jaren geleden al vroeg of wij voor haar kinderen konden zorgen. Zij kon het niet meer. Ze kon zelfs haar oudste dochter niet beschermen tegen de barre praktijken van haar vader.
Wij hebben de kinderen toen opgevangen in Noble House: het familiehuis in Nepal dat we hebben opgezet om kansarme kinderen een stukje toekomst te geven. Met Anjana en Sirjana ging dat heel goed. Twee fantastische kinderen die leergierig zijn en zich geweldig goed kunnen aanpassen. Prachtige kinderen waar je direct van gaat houden. Ze hebben het geweldig naar hun zin, maar dat is gezien hun achtergrond misschien niet echt moeilijk te begrijpen.
Maar dan ga je ineens van heel dichtbij meemaken hoe die kinderen ook nachtmerries hebben. Gillend wakker worden met een verhaal dat ze bang zijn om te verdwijnen als ze terug zijn in Nepal. Verdwijnen, net als een meisje in hun dorp dat ook meegenomen werd. Een verhaal te gruwelijk voor woorden. Een kind waar de ogen en een nier verwijderd werden voor orgaan donaties. En de rest bleek nog goed voor de prostitutie. Hoe verzin je het ! En hoe is het dan om te weten dat je eigen vader zich met dergelijke praktijken bezighoudt.
Maar ze moeten weer terug. Ook al is gebleken dat ze een ernstige ziekte aan hun schildklier hebben. In de eerste week dat ze hier waren hebben wij ze uitgebreid medisch laten onderzoeken en toen kwam naar voren dat ze de ziekte van Hashimoto hebben. Een aandoening aan de schildklier die als gevolg heeft dat Sirjana (8 jaar) zonder medische behandeling niet meer zal groeien. Bovendien zal zij naast lichamelijke afwijkingen ook geestelijke afwijkingen gaan krijgen. We hebben een uitgebreide verklaring van de behandelend artsen waaruit blijkt dat de kinderen kansloos zijn als ze niet geholpen kunnen worden. Maar zelfs zo’n verklaring blijkt van geen waarde. Wij hebben namelijk niets over deze kinderen te vertellen. Wij zijn immers hun voogd niet. En dus moeten ze terug ook al is de behandeling voor een dergelijke ziekte in Nepal niet mogelijk.
Het is schrijnend om aan te zien dat onze beschaafde Nederlandse wetgeving Sirjana nu ter dood veroordeelt. Sirjana, een humoristisch, intelligent en blij kind dat het een feest vindt om in Nederland te zijn. Gisteren mocht ze nog in “onze” zee zwemmen. Maar binnenkort moet ze het land uit. Terug naar Nepal, waar ze niemand heeft. Hoe moeten we aan hun uitleggen dat ze hier niet medisch behandeld mogen worden. Hoe moeten we uitleggen dat we biets meer voor ze kunnen doen. Hoe moeten we uitleggen dat we ze terugbrengen naar Nepal waar hun vader zal proberen hen te gelde te maken. Zoals hij dat ook gedaan heeft met zijn oudste dochter.
Op 4 oktober a.s. moeten de kinderen het land uit. Kort dag, maar we gaan alles proberen om de kinderen hier te houden. Wie een oplossing weet mag het zeggen.
Peter Tersteeg
Nadere informatie: www.engely.eu
Drie maanden mochten ze bij ons zijn. Anjana en Sirjana; twee Nepalese meisjes van 8 en 11 jaar die even kind mochten zijn. Die even niet bang hoefden te zijn dat ze - net als hun zusje – door hun vader verkocht zouden worden en in de prostitutie terecht zouden komen. Verkocht voor een fles whisky.
We mochten de kinderen eventjes mee naar Nederland nemen toen hun moeder plotseling overleden was. Een moeder die goed was voor haar kinderen en ons enkele jaren geleden al vroeg of wij voor haar kinderen konden zorgen. Zij kon het niet meer. Ze kon zelfs haar oudste dochter niet beschermen tegen de barre praktijken van haar vader.
Wij hebben de kinderen toen opgevangen in Noble House: het familiehuis in Nepal dat we hebben opgezet om kansarme kinderen een stukje toekomst te geven. Met Anjana en Sirjana ging dat heel goed. Twee fantastische kinderen die leergierig zijn en zich geweldig goed kunnen aanpassen. Prachtige kinderen waar je direct van gaat houden. Ze hebben het geweldig naar hun zin, maar dat is gezien hun achtergrond misschien niet echt moeilijk te begrijpen.
Maar dan ga je ineens van heel dichtbij meemaken hoe die kinderen ook nachtmerries hebben. Gillend wakker worden met een verhaal dat ze bang zijn om te verdwijnen als ze terug zijn in Nepal. Verdwijnen, net als een meisje in hun dorp dat ook meegenomen werd. Een verhaal te gruwelijk voor woorden. Een kind waar de ogen en een nier verwijderd werden voor orgaan donaties. En de rest bleek nog goed voor de prostitutie. Hoe verzin je het ! En hoe is het dan om te weten dat je eigen vader zich met dergelijke praktijken bezighoudt.
Maar ze moeten weer terug. Ook al is gebleken dat ze een ernstige ziekte aan hun schildklier hebben. In de eerste week dat ze hier waren hebben wij ze uitgebreid medisch laten onderzoeken en toen kwam naar voren dat ze de ziekte van Hashimoto hebben. Een aandoening aan de schildklier die als gevolg heeft dat Sirjana (8 jaar) zonder medische behandeling niet meer zal groeien. Bovendien zal zij naast lichamelijke afwijkingen ook geestelijke afwijkingen gaan krijgen. We hebben een uitgebreide verklaring van de behandelend artsen waaruit blijkt dat de kinderen kansloos zijn als ze niet geholpen kunnen worden. Maar zelfs zo’n verklaring blijkt van geen waarde. Wij hebben namelijk niets over deze kinderen te vertellen. Wij zijn immers hun voogd niet. En dus moeten ze terug ook al is de behandeling voor een dergelijke ziekte in Nepal niet mogelijk.
Het is schrijnend om aan te zien dat onze beschaafde Nederlandse wetgeving Sirjana nu ter dood veroordeelt. Sirjana, een humoristisch, intelligent en blij kind dat het een feest vindt om in Nederland te zijn. Gisteren mocht ze nog in “onze” zee zwemmen. Maar binnenkort moet ze het land uit. Terug naar Nepal, waar ze niemand heeft. Hoe moeten we aan hun uitleggen dat ze hier niet medisch behandeld mogen worden. Hoe moeten we uitleggen dat we biets meer voor ze kunnen doen. Hoe moeten we uitleggen dat we ze terugbrengen naar Nepal waar hun vader zal proberen hen te gelde te maken. Zoals hij dat ook gedaan heeft met zijn oudste dochter.
Op 4 oktober a.s. moeten de kinderen het land uit. Kort dag, maar we gaan alles proberen om de kinderen hier te houden. Wie een oplossing weet mag het zeggen.
Peter Tersteeg
Nadere informatie: www.engely.eu
