Gedachten verschijnen gewoon. Ze komen uit het niets en verdwijnen weer naar het niets. Niemand heeft ooit controle over zijn gedachten. Gedachten zijn wat ze zijn. Ze zijn onschadelijk tenzij wij er ons aan vastklampen alsof ze waar zijn.
Interessante gedachten van Byron Katie. En inderdaad, je gedachten met begrip tegemoet treden lijkt mij een goede zaak. Tenminste voor zover we het hebben over negatieve gedachten. Als je je vastklampt aan een negatieve gedachte is het waard om volgens de theorie van Byron Katie te onderzoeken of die gedachte absoluut waar is. En eens stil te staan bij de gedachte wie je zou zijn als je die negatieve gedachte niet zou hebben. De meeste mensen denken dat ze zijn wat hun gedachten vertellen wat ze zijn. Je gedrag wordt bepaald door wie of wat je denkt te zijn. Hoe meer je herkent dat je niet het denken bent, maar de waarnemer van het denken, des te meer zal het denken zijn vermogen verliezen om je ongelukkig te maken.
Als je in staat bent om een negatieve gedachte op zijn feitelijkheden te onderzoeken, zou je wel eens tot de conclusie kunnen komen dat het misschien allemaal nog wel mee valt. En dat zou ander gedrag tot gevolg hebben. Maar wat als je je vastklampt aan een gedachte, die feitelijk onjuist is maar je wel op de been houdt ?
Deze gedachten speelden onlangs toen in mijn omgeving bij een man van 80 een kwaadaardige vorm van prostaatkanker geconstateerd werd. De schrik was er en het psychische mechanisme van ontkenning trad in werking; vervolgens de ontkenning. Feitelijke informatie wordt ontkend of zelfs geweigerd. Het gedrag is afgestemd op de gedachte die men graag in stand wil houden: een positieve en niet bedreigende gedachte. Misschien maar goed ook. En dan zien we het vanzelf wel op ons afkomen. Maar, het ontkennen van de feitelijke situatie impliceert ook dat niet meer nagedacht wordt over alternatieve mogelijkheden. Op zich wellicht niet verkeerd en misschien is het dan toch maar beter om niet altijd je gedachten met begrip tegemoet te treden.
De prijs van die gedachte zou wel eens te groot kunnen zijn. Laat dan die gedachte maar voor wat het is, dacht ik zo.
Peter Tersteeg
Interessante gedachten van Byron Katie. En inderdaad, je gedachten met begrip tegemoet treden lijkt mij een goede zaak. Tenminste voor zover we het hebben over negatieve gedachten. Als je je vastklampt aan een negatieve gedachte is het waard om volgens de theorie van Byron Katie te onderzoeken of die gedachte absoluut waar is. En eens stil te staan bij de gedachte wie je zou zijn als je die negatieve gedachte niet zou hebben. De meeste mensen denken dat ze zijn wat hun gedachten vertellen wat ze zijn. Je gedrag wordt bepaald door wie of wat je denkt te zijn. Hoe meer je herkent dat je niet het denken bent, maar de waarnemer van het denken, des te meer zal het denken zijn vermogen verliezen om je ongelukkig te maken.
Als je in staat bent om een negatieve gedachte op zijn feitelijkheden te onderzoeken, zou je wel eens tot de conclusie kunnen komen dat het misschien allemaal nog wel mee valt. En dat zou ander gedrag tot gevolg hebben. Maar wat als je je vastklampt aan een gedachte, die feitelijk onjuist is maar je wel op de been houdt ?
Deze gedachten speelden onlangs toen in mijn omgeving bij een man van 80 een kwaadaardige vorm van prostaatkanker geconstateerd werd. De schrik was er en het psychische mechanisme van ontkenning trad in werking; vervolgens de ontkenning. Feitelijke informatie wordt ontkend of zelfs geweigerd. Het gedrag is afgestemd op de gedachte die men graag in stand wil houden: een positieve en niet bedreigende gedachte. Misschien maar goed ook. En dan zien we het vanzelf wel op ons afkomen. Maar, het ontkennen van de feitelijke situatie impliceert ook dat niet meer nagedacht wordt over alternatieve mogelijkheden. Op zich wellicht niet verkeerd en misschien is het dan toch maar beter om niet altijd je gedachten met begrip tegemoet te treden.
De prijs van die gedachte zou wel eens te groot kunnen zijn. Laat dan die gedachte maar voor wat het is, dacht ik zo.
Peter Tersteeg
